PS kraakt een voet(bal)noot (21)

Mijn ha(r)telijke groeten aan Hard gras

In september 1994 verschijnt het literair getinte voetbaltijdschrift ‘Hard gras’. Anders dan tot andere voetbalbladen voel ik mij tot die nieuwe formule aangetrokken. Als voetballer-van-huis-uit ben ik ook in literatuur geïnteresseerd. Zeker als niet de minste schrijvers hun capaciteiten op het simpele balspelletje botvieren. Die aandrang bekruipt mij soms ook in pogingen om gedachten, visie of mening over de wereldwijd favoriete sport van en voor miljoenen op papier te verbreiden.

Ik kan met eigen tevredenheid terugkijken op betrekkelijke succesjes bij het inzenden van literaire probeersels aan mijn brein ontsproten. Vaker heb ik een tekst ‘gepost’, niettemin vier keer een plaatsing bewerkstelligd, in de rubriek ‘Lezerspost’. 

Tot de intimi van het redactionele gezelschap Spaan, Van Nieuwkerk, Borst behoor ik niet, zou ik ook niet willen, maar dat vergroot de kans om een artikel geplaatst te krijgen evenmin. Dat ik niet altijd een reactie van de redactie mag verwachten, is onderdeel van het spel dat lijkt op het geven van voorzetten en het missen van kansen.

Zelfs met hedendaags moderne digitale middelen is het Hard gras (te) veel gevraagd om een tekst-inzender een bericht van ontvangstbevestiging te doen toekomen. Laat staan om inhoudelijk commentaar te leveren, of het nu positief dan wel negatief is.

Bijna een kwart eeuw later ben ik nog altijd trouw abonnee en fervent lezer van Hard gras. Mijn laatste, ultieme ‘ontmoeting met de redactie’ behelst echter een stevige aanvaring, die in e-mail-correspondentie, geleid door een Hard-gras-media-meisje tot dieptepunt is gezonken. De oorzaak van de neerwaartse spiraal ligt in het begin van dit jaar, als ik op 7 februari mijn verhaal ‘Voetbal als religie, Pelé als voorganger’ instuur, voorzien van in mijn ogen fraaie kleurenfoto’s. Ik heb aan mijn artikel veel energie en toewijding besteed, wat naar mijn mening ook uit de inhoud valt af te leiden.

De goede verstaander onder de lezers begrijpt al in welke richting ik word gestuurd. 

Na drie weken vergeefs wachten laat ik op 1 maart 2017 de redactie van mij horen:

Geachte redactie,

'Wie zwijgt, stemt toe', is een open deur die niet opgaat voor de redactiedeur van Hard gras. Integendeel, zwijgen lijkt de gouden keus, die tot teleurstellende nietszeggendheid leidt. Ik heb het over mijn inzending van 7 februari j.l. (met foto's) onder de titel 'Voetbal als religie, Pelé als voorganger'. Zelfs een bevestiging van ontvangst blijkt te veel gevraagd. Het valt mij zwaar tegen, vooral omdat deze handelwijze niet de eerste keer betreft. Zeg gewoon dat u de tekst niet geschikt vindt voor uw tijdschrift, dan weet de inzender waar hij aan toe is. Een stimulans is het in geen geval.

Kennelijk schud ik de geadresseerde enigszins wakker, want de volgende dag ontvang ik een reactie van Janneke, dienstdoend redactie-assistente:

Beste Peter,

Uw inzending is ontvangen. De redactie krijgt enorm veel inzendingen en deze worden alle met zorg gelezen. Het kan soms even duren voordat uw stuk aan de beurt is. Excuus daarvoor, met vriendelijke groet.

Ruim twee weken later heb ik nog steeds niets vernomen, de zorg voor het lezen moet behoorlijk ruim zijn. Met alleen excuses schiet het niet op, wanneer je wil weten waar je aan toe bent. Maar ja, de macht van de media …

Meer dan ruim twee weken later pak ik de schrijfhandschoen nogmaals op, in de wetenschap dat redactielid Van Nieuwkerk een oud-Victoria-speler is:

Geachte redactie,

Hoewel ik over mijn ingezonden Brazilië-voetbalverhaal nog geen reactie heb mogen ontvangen, zend ik u bijgaand de volgende tekst toe - 'Over roodzwart en blauwwit gesproken'. Deze is in mijn oude voetbalclub Victoria Hilversum met enthousiasme en waardering ontvangen (onder kwalificaties als nostalgisch stuk en gelikt verhaal).

NB1. Gisteren heb ik de wedstrijd tussen Victoria en Wartburgia bezocht (uitslag: 3-0 voor de thuisclub; Victoria op weg naar de titel in zaterdagklasse 3C). Ondanks lichte regenbuien heb ik langs de lijn 'nostalgische' ontmoetingen opgedaan en 'ouwe koeien' opgedist.

Gelet op het succes van de reacties dacht ik: laat de Hard-gras-lezers meegenieten. Ik hoop dat u er ook zo over denkt.

NB2. Graag zou ik ook uw oordeel over mijn Brazilië-story ('Voetbal als religie, Pelé als voorganger' vernemen).

Drie weken later klim ik opnieuw in mijn toetsenbord - het is een week ná 1 april 2017 - en laat de redactie het volgende weten:

Beste Janneke,

Waarschijnlijk is mijn beurt overgeslagen. Maar deze witte man is/wordt niet boos (verwijzing naar eerdere reactie van Henk Spaan ter attentie van mijn persoon, PS) en waagt, ondanks de drukte bij jullie, opnieuw een poging. Zie hiervoor bijgaand verhaal ‘Op ’t oude nest …’. Ik voeg een foto bij.

Ik ben en blijf benieuwd naar de mening van de Hard-gras-redactie, tussen alle ‘geweld’ dat op de burelen binnenkomt.

Twee maanden later heb ik nog steeds niets mogen vernemen. Nu word ik wel een beetje boos en e-mail op 7 juni 2017 het volgende:

Ik wil als trouwe abonnee en inzender van tekstuele bijdragen toch even kwijt dat ik de Hardgras-benadering van een ongelooflijk laag niveau vind. Geen enkel nader bericht over mijn inzending(en), zelfs geen bevestiging van ontvangst. Wat zijn jullie met elkaar van een abominabel niveau in jullie handelwijze.

Een weekje later - op 13 juni 2017 - ontvang ik antwoord:

Beste heer Samuel,

De gang van zaken die u beschrijft betreuren wij zeer. Het is absoluut niet onze bedoeling uw inspanningen bot naast ons neer te leggen. Het gaat er hier soms wat rommelig aan toe, dit is geen excuus, omdat niemand full time aan Hard gras werkt. Dit betekent niet dat er weinig uren inzitten maar wel dat die uren soms anders verdeeld zijn dan in normale werkweken. Soms wordt correspondentie van weken in een keer allemaal gelezen en bij meerdere stukken van dezelfde schrijver kan het weleens door elkaar lopen. Alles wordt wel met zorg gelezen het spijt me dan ook zeer dat de terugkoppelzorg zo onder de maat was en is. Dit laatste is mijn fout. 

De redactie heeft de stukken nogmaals bekeken en is helaas niet geïnteresseerd in plaatsing.

De welgemeende excuses namens de hele redactie voor de gang van zaken.

Namens Henk, Hugo en Matthijs en ondergetekende

Janneke

assistent

De woorden bot en rommelig heb ik (nog) niet gebruikt. Mij maakt het niet uit of er wel of niet full time aan Hard gras wordt gewerkt, als er maar aan wordt gewerkt. Weinig uren, soms anders verdeeld, normale werkweken, ik krijg de indruk dat het hoofd van de assistent een beetje volloopt. Soms weken in een keer, wel eens door elkaar, dan weer met zorg, maar ondermaatse terugkoppelzorg. Dit laatste woord nomineer ik voor het woord van het jaar 2017!

Niet geïnteresseerd en welgemeende excuses namens Jan en Alleman.

Ach gut …

Op het weinig verheffende bericht voel ik mij geroepen dezelfde 13e juni per ommegaande van me te laten horen:

Mijn standpunt is en blijft ongewijzigd, zie hiervoor mijn e-mail van woensdag 7 juni jl.: laag en abominabel niveau.

In het standpunt van de wijze heren van de redactie ben ik totaal niet (meer) geïnteresseerd. Ze gaan maar lekker hun gang met hun eigen bezigheden, van ouderenzorg t/m talkshow etc. Ik wil niets meer met hen te maken hebben en zal ook zeker nooit meer enige inzending aan Hg doen toekomen. Wat een amateurisme, ongelooflijk.

Ik raak verbijsterd verbaasd door het razendsnelle antwoord (op 15 juni 2017):

Wij hebben uw e-mail ontvangen!

Met vriendelijke groet,

Janneke, redactie-assistent

Bij zo’n onheuse manier van reageren voel ik mij ‘Jip op de wip’ en geef Janneke op 15 juni 2017 meteen blijk van mijn gemoedstoestand:

Ik vraag me wel eens af waar mensen de onbeschofte moed vandaan halen om, zoals in dit e-mailtje, hun weerbarstige leuterverklaringen teniet te doen. Parttimers en slordig werken als er een serieuze tekst wordt ingestuurd leiden tot niks (geen antwoorden op welke manier dan ook). En nu. Een weinig verheffend, bloot-slaat-dood-mailtje over het vertoonde amateurisme levert als antwoord een ontvangstbevestiging op. Gekker moet het niet worden.

Krijg toch wat, in en op de redactie, bekijk het, zoek het uit, maar val mij niet meer lastig met jullie lulkoek.

Op 17 juni 2017 deponeert post.nl een enveloppe in mijn brievenbus. Een BOEK!? Het begeleidende kaartje is gebrandmerkt ‘Ambo/Anthos uitgevers’, handgeschreven lees ik:

Beste heer Samuel,

Hierbij stuur ik u een exemplaar van ‘Kijken naar voetbal’ van Ruud Gullit, met excuses namens de redactie en Janneke.

Veel leesplezier!

Met vriendelijke groet, Naomi Visser (redactie Ambo/Anthos)

Ik bevind mij nog steeds ‘op de wip’ en voel mij geroepen de onschuldige Naomi direct via een e-mail op 17 juni van mijn gevoelens op de hoogte te stellen:

Geachte Naomi Visser,

Onder dankzegging aan u heb ik ‘Kijken naar voetbal’ van Ruud Gullit in goede orde ontvangen. Ik heb zelfs het voorwoord en eerste hoofdstuk al gelezen, maar vermoed dat het daarbij blijft.

De toezending van het boek is kennelijk bedoeld als ‘goedmaker’ van Hard-gras-redactie en medewerkster, waarbij zij over het hoofd zien dat ik als Amsterdammer Ajax-adept ben (artistiek voetbal) en beslist geen Gullit-genieter.

Gullits verhaal vertolkt mij (vooralsnog) te veel aan ‘Kijk eens hoe goed ik ben’, waar mijn aan de Hard-gras-redactie ingezonden verhaal ‘Voetbal als religie, Pelé als voorganger’ van beduidend betere kwaliteit is, al was het maar vanwege de hoofdrolspeler, geboren als Edson, de beste voetballer die de wereld ooit heeft gekend. Het Hard-gras-excuus betreft de amateuristische manier van omgang met ingezonden verhalen. Geen bevestiging van ontvangst, laat staan enige inhoudelijke reactie. Mijn flauwe vermoeden bestaat eruit, dat mijn inzending - waarin menig uurtje schrijfarbeid en diverse, prachtige kleurenfoto’s - is zoekgeraakt. Ik heb Hard gras in deze van amateurisme beticht en houd dat nog steeds overeind.

Van veel meer waarde zou voor mij zijn geweest, wanneer de ‘redactie-helden’ van het onderhavige tijdschrift de moed hadden opgebracht om mijn verhaal over Pelé van een inhoudelijk oordeel te voorzien. Dat is beter te verteren dan een nietszeggende afwijzing sec.

Nogmaals, het ‘goedmakertje’ - ‘douceurtje’ op z’n Spaans - heeft weinig betekenis voor mij, het lijkt eerder op een erkenning van gemiste kans op plaatsing van een goed verhaal. Mijn mening blijft dan ook recht overeind staan.

Met sportieve groet,

Peter Samuel, Limmen

NB. Ik stel het op prijs als u mijn standpunt aan de Hard-gras-redactie kenbaar maakt.

Kennelijk heeft Naomi aan mijn NB.-verzoek voldaan. Op 19 juni 2017 ontvangt ‘Jip-op-de-wip’ van Janneke een niet te missen oorwassing: 

Uw e-mails zijn van een boosaardig en abominabel niveau. Om zo te blijven reageren na een uitgebreide excuusmail is slecht voor de gezondheid. Dat is als iemand die maar blijft schelden als iemand al de hand ter excuus op heeft gestoken in het verkeer.

Stuurt u eens een stuk in naar HP de Tijd of de Linda. En kijk hoe lang het duurt voor uw stuk daar met een voltallige redactie daadwerkelijk wordt gelezen.

Het excuus dat ik voor het weekend ook nog had verzonden per post kunt u als niet verzonden beschouwen.

Valt u ons svp niet meer lastig met uw lulkoek.

Wat redactie-assistenten als assistent Janneke zich al niet weten te veroorloven. Haar woordgebruik lijkt plagiaat, dus niet origineel, en haar inhoudelijke boodschap (vergelijking met verkeersperikelen en andere tijdschriften) snijdt hout noch hard gras.

Op 19 juni 2017 haal ik met één antwoord mijn zeis door Janneke’s harde gras:

Val mij dan niet lastig met uw lulboek. Niveau, niveau.