Recensie ‘De regen van Ionah’ (Santiago Pajares)

De hommage aan Le Petit Prince van Saint-Exupéry en De weg van Cormac McCarthy, zoals deze uitgave van Atlas Contact op de omslag aangeeft, is een verhaal, dat ik met zeer veel genoegen heb gelezen.

Santiago Pajares, oorspronkelijk computerdeskundige, componeert in zijn vierde roman in alledaagse bewoordingen een moderne fabel, die de lezer meevoert in de wereld van de naïeve, niettemin wijze Ionah. Deze hoofdpersoon moet zijn barre maar veilige thuisbasis in de woestijn verlaten wanneer zijn moeder komt te overlijden. Hij gaat op speurtocht in die eindeloze zandvlakte, waarin hij met zijn moeder heeft geleefd. Zij heeft de wereld nog gekend zoals wij hem kennen. Tot het voor haar verkeerd liep en zij zich aanleerde om te kunnen voortbestaan. Overleven met zaken als vechten, hagedissenvallen plaatsen en een waterput aanleggen. Het zijn levensvoorwaarden die zij haar zoon aanleert. Ook leert zij hem schrijven, met een takje in het zand, en een woordenschat ontwikkelen.

Ionah is twaalf als zijn moeder sterft. Hij groeit in stilte en eenzaamheid op. Slechts haar verhalen en haar stem zitten in zijn hoofd. Jarenlang praat hij in de woestijn alleen met zichzelf. De ontmoeting met Shui doorbreekt de stilte. Ionah redt hem zijn leven, dat uiteindelijk toch ook ten einde komt. Overleven in hitte, honger en dorst martelen Ionah, die de beproevingen doorstaat en op zoek gaat naar anderen om te kunnen overleven …

Pajares’ schrijfstijl bevalt mij uitstekend. Geen complexe zinsconstructies, geen moeilijke teksten op literair niveau en tóch een boeiende verhaallijn, die je als lezer in de ban houdt. Ik doe het de schrijver niet na (hoewel mijn initialen uit dezelfde letters bestaan). Ongemerkt kom je aspecten uit het menselijk bestaan tegen, die je als lezer tot nadenken stemmen. Het gaat eigenlijk over de essentie van dat bestaan.

‘De weg’ van Cormac McCarthy, het verhaal over een man die met zijn zoontje een Amerikaans landschap vol as van een vergane wereld doorkruist, vond ik beklemmender, zelfs sinister. Ook in dit meesterwerk gaat het om overleven en over de dunne scheidslijn tussen beschaving en woestenij. 

‘De regen van Ionah’ heb ik niet zo macaber en angstaanjagend ervaren als het boek van McCarthy, hoewel beide bijna uitzichtloos leken.

De mooie verhalen van ‘De kleine prins’ zijn wijs en relativerend. Dit klassieke werk bevat hoge opvattingen van symbolische, menselijke waarden, die naar mijn mening eveneens in ruime mate in Santiago Pajares’ roman naar voren komen. Je moet daar als lezer natuurlijk wel voor openstaan, hetgeen ik - nogmaals gezegd - met zeer veel genoegen heb gedaan.

Mijn eerbetoon noem ik dan ook een hommage, die ‘De regen van Ionah’ beslist zelf toekomt.