Op een regendag door het regenwoud

Courtenay is ons weinig hoffelijk gezind. Bij het ochtendkrieken in Kingfisher’s Resort ligt de eerste zwemmer al in het verwarmde buitenbad, dat echter op zijn beurt in een stroom van gestaag neervallende regen ligt. Een gesloten grijs wolkendek hangt boven ons domein dat Vancouver Island heet. Het voorspelt weinig goeds voor onze tocht dwars door het hart van dat domein naar Pacific Rim National Park aan de westkust. Daar liggen Ucluelet (spreek uit Joe-Kloe-Let) en Tofino, pittoreske vissersdorpen met restaurants die zich in zeebanket hebben gespecialiseerd.

We passeren Port Alberni, dat vooral van de houtindustrie leeft. Doordat de stad met 18.000 inwoners via de Alberni Inlet met de oceaan is verbonden, fungeert de haven als basis voor vissersboten en sportvissers. De stad staat bekend om zijn rijkdom aan zalm, die wij langs de weg bij herhaling als Fresh Wild Salmon zien aangekondigd. Verder rijdend komen we over de bergketen in het midden van het eiland, die de scheiding tussen de klimaatgebieden van oost en west markeert. Daar hebben onze ruitenwissers geen zicht op, want zij blijven in lage of hogere intervalstand hun werk uitvoeren. Boven Kennedy Lake hangen nevelslierten schilderachtig tussen de bergen, voorboden van vochtige luchtmassa’s van de Grote Oceaan, die aan de westkust de regenwouden deden ontstaan.

De weg vanuit Port Alberni naar Ucluelet loopt door bossen en valleien en langs talloze meren. Schitterend! Ucluelet is indiaans en betekent ‘veilige haven’. Je spreekt het zonder stotteren uit als ‘you-clou-let’, de inwoners spreken echter altijd over Ukee (‘youki’). Het dorp leefde lange tijd van de industriële visvangst, maar heeft zich toegespitst op toerisme. De sfeer is er niet dezelfde als in Tofino, dat veel meer is ontwikkeld.

We zijn te vroeg om ons bij ons onderkomen in Tofino te melden en gaan eerst naar Ucluelet, dat net als onze verblijfplaats een mooie uitvalsbasis voor een uitstapje in het Pacific Rim National Park is. Dat Park is de hoofdattractie van de westkust, wat wij ontdekken in een ‘must do walk’ over de Wild Pacific Trail, een van de vele aanraders. Enthousiast raadt een medewerker van het informatiecentrum ons aan er juist met regen wandelend op uit te trekken, want dan is de natuur op z’n mooist. Wij vertrouwen de oud-inwoner van Sydney, Australië en volgen zijn advies onmiddellijk op. Het blijkt geen verkeerde keuze, we weten niet wat we zien. Regenwoud in de regen, die overigens de neiging heeft om te minderen. Bij de vuurtoren ligt een ‘Whistle Boy’ in zee, die een constant geluid van een misthoorn laat horen, veroorzaakt door de golven. Het is alsof wij door een buitenaardse wereld met bemoste en anderszins grillige bomen wandelen, terwijl we volgens de aanduidingen moeten oppassen voor beren en wolven op ons pad. Dat is ons nog niet overkomen, dus stellen we ons tevreden met de oversteek vlak voor onze neus, ook in wandeltempo vreemd genoeg, van een marterachtige, die geen enkel teken van angst of vluchtneiging voor de mensensoort vertoont.

Dan melden wij ons bij ons hotel in Tofino, aan het vissershaventje genesteld in de Clayoquot Sound. Hier blijkt het op het puntje van het schiereiland, aan het einde van de stranden Tonquin en MacKenzie, veel toeristischer dan in Ucluelet. Door het gematigde klimaat komen er het hele jaar door niet alleen toeristen, maar vooral jongeren in hippie-achtige outfit en vervoermiddelen (VW-busjes en zo), want Tofino is een geliefde plaats voor surfers. Zij hebben gelijk, de zon breekt door en zal ons de volgende (zon)dag niet in de steek laten.