(3) SAM68/69, over leven en laten leven

19 december 2014 - Limmen, Nederland

Vrijdag 19 december 2014

Levensmotto

Deze dagen vullen brievenbussen zich tot de nok. Hoewel kerstzegeningen volop hun ronde doen, toont post.nl dalende kijkcijfers. Tradities bestaan gewoontegetrouw om te sneuvelen. Ik stuntel – hoe sneu ook - mee in deze neerwaartse spiraal. Met ongelikte tong neem ik op www.petersamuel.blogspot.nl zonder kerstzegels deel aan de run op ‘beste wensen voor beste mensen’. Onze deurmat torst niettemin legio gezegelde en gezegende enveloppen. Nieuwsgierig naar wie ons bedenkt, open ik ze. Vlug, veilig, vaardig. Altijd ontvang ik een escorte van geluk en/of gezondheid als wensdroom voor het nakende nieuwe jaar, vaak voorzien van gewenst wandel- en fietsplezier. Een glanzende selfmade kerstnieuwjaarskaart in favoriet blauw brieft rake woorden. Zonder leesbril loensen mijn ogen loepzuiver langs het opvallende tekstgedeelte met diepere, filosofische betekenis. ‘Leven is ’t Meervoud van Lef’. Mooi en diepzinnig bedacht. Loesje kan haar leuzes niet levenslustiger gestalte geven.

Op het kokosveldje voor onze voordeur – aan de binnenkant - ligt ook een dubbelgevouwen krant in een deuk. De ‘UYLENBABBEL 2014-2015’ trekt met een lange neus naar mijn NEE-NEE-sticker de aandacht. Schreeuwende slingers sieren zijn voorpagina in kleur rondom het stadswapen van ‘Gorteldonk’. Boven het schild met schele uil prijkt de carnavaleske kroon van Prins Tyl XIV. Twee leeuwen houden het symbool stoer overeind en rollen hun tong uit. Alaaf, lijken zij te brullen. Waag ik mij aan de ludieke leeskost van louter geleuter uit Limmer dreven?‘De Uylenspieghels halen nog één keer alles uit de kast’, ontdek ik niet tot mijn verbazing. Waar lokale bloemendagen verleppen, droogt de creatieve carnavalsclub ook op. Ik zeg het nogmaals: tradities zijn om te sneuvelen.

De postbodes – hoeveel merken zijn er niet - blijven voortjakkeren. Denk ik mijn dagelijkse zegeningen te hebben geïnd, valt het oudste wandeltijdschrift door de voordeurgleuf. ‘Op lemen voeten’. Het betreft een gratis exemplaar ter kennismaking. De uitgever heeft kennelijk bespeurd dat ik sinds kort ‘aan de loop’ ben geraakt. Het voorblad van nummer 4 uit 2014 laat een zwart-witfoto van mij zien – op de rug gekiekt – die langs onze onvolprezen duinkust lijkt te zijn geschoten. In wervelend witte woorden staan Wellness & Wandelen groot afgedrukt. Weergave van hoe ik mij in mijn wereldje voel? Mijn dagdromen aan het strand staan in de strofe onderaan verwoord. ‘Water praat altijd, maar herhaalt zich nooit’.

De Romeinen koesterden het badderen. Voor hun ontspanning stichtten zij Spa. Zien en gezien worden, zo luidde het wellness-devies. Tegenwoordig kun je in kuurbadplaatsen uitstekend wandelen. Als je wilt, kun je na afloop zo de kuip in. Ik wandel liever zonder die bijgedachte. De kuip in, dat doe je toch niet als originele Amsterdammer. Ik ontdek liever nieuwe routes voor mijn benenwagen om na afloop een verfrissende douche te nemen. Op lemen voeten lees ik dat ik rond Lettele op de Letteler Es in Salland door pas in de voorvorige eeuw ontgonnen land heerlijk kan rondbanjeren. Dat ga ik doen. Leuteren is ’t meervoud van leut. Daar is geen moed voor nodig. Leven als meervoud van lef, dat spreekt mij pas aan.

1 Reactie

  1. Marijke:
    19 december 2014
    Als hart onder de kerstriem voelt jouw blog met die knipoog naar de door mij opgediepte tegeltjeswijsheid! Aan lef en leven ontbreekt het jou geenszins! maar dat pratende en zich herhalende water is ook een 'goeie'. Hee, dank hè!