(8) SAM68/69, over meestervertellers

Woensdag 24 december 2014

De Spanjaard en de Portugees

Met het oog op morgen en overmorgen, mogelijk kerstdagen met natte regen en/of natte sneeuw, geheel verzorgd in een luxe bedje, overweeg ik het advies van een mijner trouwe supportsters ter harte te nemen. “Ga, ondanks de taak die je jezelf hebt opgelegd, lekker met kerstreces. Laat je blog je blog en geniet”. De goede raad is allerhartelijkst en uitermate goed bedoeld, dat weet ik zeker. Waar ik ook van overtuigd ben, is dat het mij moeite kost om me NIET aan de mijzelf opgelegde opdracht te houden. Gisteren nog was ik met mijn plasje bij de dokter en, hoe snip- en snotverkouden ook, van mijn drive tot wandelen – een kwartaal geleden door dezelfde arts opgelegd – laat ik mij evenmin afhouden. Vooral niet, omdat zij, die arts, mij complimenteerde met het behaalde, voor mij onverwachte gunstige resultaat. Ik laat de gemeten bloeddruk maar even buiten beschouwing - hoe privé is privacy- , mijn lichaamsgewicht heeft een tot tevredenheid strekkende neergaande lijn ondergaan. Dat had ik eerlijk gezegd niet verwacht en toch blijkt de wandelinspanning tot deze uitkomst te leiden. Mag ik daar dan een glaasje op drinken? (Van de dokter wel).

Misschien wordt het een rood wijntje tijdens het kerstmaal. Waar ik vlak voor vertrek voor sta, is de keuze van het mee te nemen boek. Want dat ik niet alleen aan de kerstwandel geraak, maar ook een goed boek wil lezen, is een vaststaand gegeven. Ik heb er twee voorhanden, een roman van een Portugees en een van een Spanjaard. Beide schrijvers zijn mij onbekend, het is dus de vraag waar ik mij in mijn kerstkeuze door laat leiden. Wordt het ‘Als een BRANDEND HUIS’, een meesterlijke roman van Portugals grootste schrijver António Lobo Antunes, zoals de achterflap vermeld (ik dacht dat José Saramago, Nobelprijswinnaar Literatuur 1998, de grootste was), of wordt het ‘Aan de oever’, dé Spaanse roman over de economische crisis van Rafael Chirbes.

Ook al behoort Antunes tot de top van de hedendaagse Portugese romanciers, ik neig ernaar om in plaats van zijn duizelingwekkende verhaal mijn voorkeur te laten gaan naar de kroniek over de gevolgen van de ingestorte bouwwereld aan de Costa Blanca. Dit indringende relaas over de zeventigjarige Esteban, die veel van zijn tijd in de kroeg doorbrengt, waar hij kaart en ouwehoert met andere mannen uit het dorp, doet mij denken aan een familielid dat ik binnenkort – zij het aan een andere Spaanse kust – op mijn 69-ste verjaardag weer eens live hoop te ontmoeten. Dan zal ik hem over Estebans geschiedenis vertellen en hij – mijn broer – zal ongetwijfeld de nodige aspecten uit die vertelling herkennen.

Ik weet het nu. Ik heb mijn knopen geteld en doorgehakt. Het wordt ‘Aan de oever’, over de crisisgevolgen in Spanje. Een boek met de titel ‘Als een BRANDEND HUIS’ onder de kerstboom verslinden, lijkt mij een minder geslaagde onderneming. Daar wacht ik mee tot in het nieuwe jaar, zelfs tot na de jaarwisseling en tot na het vuurwerk.