Met Santiagogangers door de Ardennen (deel 1)

13 juni 2017 - Stoumont, België

Diep ingesneden riviertjes maken de Ardennen lastig voor fietsers. Over de hoge delen rijd je over vertakte bovenlopen en om een riviertje te kruisen, moet je van tijd tot tijd afdalen. Automobilisten vinden hun gerief over kolossale betonnen bogen van een snelweg. Ik hijs me soms met een snelheid van vijf tot tien kilometer per uur naar boven, tot wel zevenhonderd meter hoogte, om daarna in gezwinde vaart - vijftig tot zestig per uur - zonder helm onverantwoorde risico’s te nemen. Zonder helm, ook zonder pet. Mijn uit Australië afkomstige geliefde hoofddeksel met klep, kangoeroe als symbool voorop, is al enkele keren van mijn kop gewaaid. Niet alleen door de hoge snelheden, de zuigkracht van tegemoetkomend vrachtverkeer is evenmin niet mis. Ik leer ervan en zet mijn pet steeds tijdig af, hoewel mijn hoofdhuid daar rood getint protest tegen aantekent.

Bekend is dat Santiagogangers die vroeg in het seizoen vertrekken, tot in mei onverhoopt sneeuw- en hagelbuien kunnen treffen, vergezeld van een snerpende wind. Voorbij Lierneux volgen open stukken land met een vijftigtal lange kilometers vrijwel uitgestorven dorpjes zonder enige voorziening in het verschiet. Om Bastogne te bereiken is het dan niet mogelijk om een betere tijd af te wachten. Schuilplaats of onderdak ontbreken. De enige nuttige wetenschap is dat in Bastogne een hulpvaardige fietsenmaker huist, voor het geval dat. Na nog eens dertig kilometer koerst het vanaf Léglise weer op lager niveau, ook al blijft de weg de nodige inspanning vergen.

Overigens bestaat ook in Frankrijk geen echt gemakkelijke route. Doorlopend moeten hellingen worden genomen, de hoogste delen komen echter niet boven de zeshonderd meter uit. Dat de hellingen in Frankrijk niet al te steil zijn, heeft een bijzondere reden. Vanuit het centralistische regerende Parijs is in de vorm van machtsuitoefening vaak de noodzaak van geweld toegepast. Oproer en oorlog, zowel in het land zelf als daarbuiten. Daarvoor is snelle verplaatsing van legers van groot belang. Infanterie en cavalerie kunnen vrij steile hellingen nemen, maar artillerie heeft daar veel moeite mee. Paarden zijn slechts in staat om kanonnen over niet al te steile hellingen te trekken. Militaire ingenieurs hielden hiermee bij aanleg en verbetering van wegen rekening, waarvan vreedzame fietsers nu dankbaar kunnen profiteren.

Lange heuvels, vals plat en omleidingen zijn vermoeiend, maar ze horen erbij. Vanaf Stoumont vervolg ik mijn tocht verder omlaag, ik kruis de Targnon d’ Amblève en volg het langzaam oplopende dal van de Lienne tot aan Lierneux. Het brede riviertje slinkt binnen een twintigtal kilometers tot een weidebeekje. De rustige weg leidt door een fraaie, bosrijke omgeving, hoewel veel wegen in de Ardennen de laatste jaren in matige staat van onderhoud verkeren. Mijn grootste aandacht is op gaten in de weg en rafelige randen langs de kant gericht. Glasscherven en scherpe steentjes zijn grote vijanden.

Tot aan Bastogne (Bastenaken) kom ik vrijwel geen winkel tegen om te fourageren. Tegen mijn standaardgewoonte in heb ik toch geleerd en geaccepteerd om voldoende water te nuttigen. Het peil in mijn bidons houd ik dus nauwkeurig in de gaten. Fruit en brood met kaasbeleg moet voorkomen dat de ‘man met de hamer’ een kans krijgt. Ik weet hem volledig uit te schakelen, hij heeft geen schijn van kans.

Foto’s

1 Reactie

  1. Marijke:
    13 juni 2017
    Terug in de tijd, gezien je voorgaande blogs...literaire aanpak!
    Die vals plats vind ik altijd fiets-in-stinkers, je zwoegt zwoegend voort en het houdt maar niet op met stiekeme stijging. Jij nam je eigen pet af, terecht!!!