SetUp of UpSet, dat is een goeie vraag

Nog net geen jaar geleden kopt de plaatselijke krant: ‘Volleybal voor 55-plus, we zetten ‘m op!’. Het artikel is van mijn hand, ondertekend met Pete Spike. Verhullend bedoeld, niettemin mijn initialen verradend. Met mijn vriendin heb ik me bij Set Up 55+ aangemeld, podium waar wij met leeftijdgenoten een balletje willen gaan opslaan.

… Onze telefonische aanmelding valt in enthousiaste aarde. Langskomen en meedoen, als proeve van ondervinding. Kijken of het balspel tussen het inmiddels beperkte aantal deelnemers ons bevalt … Bewegen, balletje opgooien en het net vermijden, een uurtje per week. Dat is gezellig en leerzaam, want al is het in slow motion, oefening baart behoorlijke behendigheid … Maar ach, Joop Alberda komt toch niet kijken en de Olympische Spelen worden niet voor óns georganiseerd. Het gaat ons om plezier, ontspanning en lichaamsbeweging. Dat lukt maar al te goed! …

De verkorte inhoud hierboven geeft het enthousiasme aan, waarmee ik een tijdlang met medespelers en -speelsters heb gebald. Uiteraard is de technische vaardigheid van een ieder niet gelijk. De een is beter in dit, de ander gewiekster in dat. Zo is ook de een iets mobieler dan de ander, die een meer plaatsgebonden opstelling verkiest.

Vanaf den beginne probeer ik, mede door mijn opvang en set-ups, tot innig samenspel te komen. Volleybal is, dunkt mij als oud-voetballer, een teamsport, waarin de spelers met elkaar proberen om tot scoren te komen. Samenspel. Dan winst. In die volgorde.

Helaas zijn er een paar deelnemers, die daar anders over denken. Bewust of onbewust, dat laat ik in het midden. Zij blijken allereerst te willen zegevieren, in ieder geval punten te willen scoren. Daarmee voorbijgaand aan pogingen tot een set-up, niet alleen een teamvriendelijker gebaar, ook intentie in dit balspel, een van de middelen om er met elkaar iets van te maken. Dat niet iedereen daartoe feilloos in staat is, doet naar mijn mening aan deze gedachte niet af. Het gaat om de instelling, om de bedoeling waarmee wordt gespeeld. Vind ik, vinden sommigen met mij. Vindt helaas niet iedereen.

Op een gegeven moment, kortgeleden, vlak voor Sinterklaas, besluit ik - na overleg met de clubvoorzitter - een ‘amendement’ in te dienen. Gevoed door opvattingen van ‘oud-gedienden’ stel ik voor - ik had het zelf nooit bedacht - om het surplus aan ‘ping-pong’ in de zaal (ballen in één keer over het net slaan, soms zelfs meppen) te minderen. Ik had nog niet geopperd dat alleen kon worden gescoord als in drieën is samengespeeld, of ik word al ‘teruggefloten’. 

“Ach nee, hè, hebben we al eens geprobeerd!!!”. 

De door mij als onheus ervaren interruptie stoort me behoorlijk. Ik ‘steek mijn nek uit’, ook namens anderen, en ondervind verbaal geen enkele steun, slechts hoon als deel.

Resultaat in het daarop volgende spelletje volley is - tot mijn verbazing - het hanteren van de oorspronkelijke wijze van puntentelling, bij beduidend beter samenspel. Leuker, attractiever? Zeker, maar ik vraag mij de houdbaarheid af. Onder druk wordt alles vloeibaar, vloeistof kan echter zo weer stollen. 

Is het gedane voorstel in het verleden niet al eens geprobeerd? Ik heb dat niet meegemaakt, het bleek volstrekt verwaterd. Die ene uitgesproken tegenstem - luid en duidelijk - voorspelt evenmin hoge verwachtingen voor de toekomst. 

Wil ik ‘mijn nek blijven(d) uitsteken’?

Natuurlijk beschikt niet iedereen over uitmuntende volleybaltechniek. Daar ging of gaat het mij niet om. ‘Mindere goden’ op dat gebied in ons midden heb ik tijdens het spel juist altijd gestimuleerd. Notoire ‘meppers’ in het veld heb ik af en toe bevraagd om samen te spelen, in plaats van de bal ineens over het net terug te slaan (al dan niet met succes). In dat totaalbeeld toeft mijn frustratie, mijn teleurstelling. Het ontbreekt mij aan fiducie in verbetering van het samenspel. Dat vind ik uiteindelijk jammer. 

Ook een handvol e-mail-reacties van deze en gene geeft van soortgelijke teleurstelling blijk. Desondanks  is mijn besluit om bij Set Up 55+ te stoppen daar niet door gewijzigd. Ik hoop dat - zonder mij - in de toekomst blijvend wordt gevolleybald, met de intentie om sámen te spelen, om zodoende punten te scoren. 

Samenspelen resulteert in plezier: véél belangrijker dan winnen!

Pete Spike