Op stap op m’n reuze mountainbike

Op de donderdag vóór quatorze juillet trekt de Tour de France de Pyreneeën in. Dat ga ik met mijn splinternieuwe mountainbike niet doen. Ik behoor niet tot dat peloton van razendsnelle wielrenners die elk risico nemen. Geel en groen voor de ogen, bolletjes op het menu, niks daarvan. Ik rijd gewoon rond in het zelf gekochte shirt van de fietsenwinkel die niet mijn sponsor is. 

Dag één op m’n nieuwe bike begon fraai. Gescheurde binnenband vóór. 

“Kan gebeuren, meneer”. 

Ik krijg een nieuwe binnenband omgelegd, de buitenband is onbeschadigd. 

Dag twee trok ik ons duingebied in. Gescheurde binnenband achter. 

“Kan gebeuren, meneer”.

Geen enkel excuus of andere vorm van betrokkenheid, al heb ik beide keren een flinke afstand sjouwend met m’n fiets naar de fietsenzaak gelopen. Conditietraining van een paar uurtjes. 

“Verkopen jullie binnenbanden uit China?”.

Mijn vraag wordt niet in dank afgenomen. Hij blijkt wel dicht bij de waarheid. Op het verpakkingsdoosje prijkt in kleine letters ‘Made in Vietnam’. Ik bedoel maar. De waarheid mag echter niet gezegd worden. Pijnlijke (anti-)reclame?

Het kost me een week om het vertrouwen in mijn MTB te (her)winnen. Op een droge donderdag grijp ik die gelegenheid aan: het MTB parcours van Schoorl, een route van vijftien kilometer door de duinen, met houten palen gemarkeerd. Een fietslogo is ingebrand. Ik kan op verschillende plekken starten en zoek die in de zuidwest hoek uit.

Het uitgestrekte duinterrein tussen de zee en Schoorl is plaatselijk vijf kilometer breed en 54 meter hoog. Oogappel van de gemeente is de ‘Schoorlse Nok’, de blanke top der duinen die ruim 48 meter boven NAP ligt. De vijftien routekilometers gaan over hoge duinen, door bossen en heide en langs het nieuwe natuurgebied De Kerf. Grillig, uitdagend en afmattend, ik heb het als beginneling voor ongeveer de helft doorstaan. 

Meest verrassende ervaring was de plotselinge duikeling, die ik als onervaren MTB-er maakte. Voor ik er erg in had, lag ik een paar meter van het track in de bosjes. Mijn fiets moet ik hebben ‘gekatapulteerd’, want die lag een meter of tien verderop. Zandhappen is het dan. En afkloppen dat er geen sprake is van gebroken sleutelbeen, gekneusde ribben, gescheurd bekken of erger. Dat laat ik graag aan de waaghalzen in de Ronde van Frankrijk over. 

Of ik mijn helm op had? Yes, voor alle zekerheid had ik hem bij de start opgezet. Was ie nodig? Volgens mij niet. In dit soort buitelingen weet ik mij op een of andere wijze als een balletje soepel op aarde te laten neerkomen. Geen fysiek letsel opgelopen. Mijn fiets heeft de salto, die niet mortale bleek, ook overleefd.

“Kan gebeuren, meneer Samuel”, sprak ik mijzelf toe.

Duikelen hoort bij mountainbiken.

Mijn eerste indrukken zijn grandioos. Deze Schoorlse route - in 1996 aangelegd - loopt langs de mooiste plekken in het duin en voert dwars door donkere dennenbossen met veel hoogteverschillen. In augustus en september ga ik zeker nogmaals, dan over paars bloeiende heidevelden. Ook wil ik uitkijkpunt de Zwarte Blink beklimmen. 

Prachtig vooruitzicht.