Tapas en kabeljauw in Granada

Zeg Granada en het Alhambra komt voor ogen. Dit ‘Rode Kasteel’ (Qalat-al-Hamrá) - rood vanwege de kleur van de muren - is een van de mooiste Moorse paleizen die bewaard zijn gebleven. Een dichter uit de 14-e eeuw beschreef het Alhambra door de heuvel waarop het paleis stond vergelijkend te profileren. ‘La Sabika - naam van de heuvel in de middeleeuwen - is de kroon op het hoofd van Granada … en het Alhambra is de robijn die de kroon siert’.

Alhambra en Generalife - zomerresidentie uit 1319 - trekken massaal bezoekers. Je doet er goed aan om ruim van tevoren kaartjes te reserveren. Onlangs begreep ik van vrienden, die de ervaring hadden opgedaan, dat er lange rijen voor de kassa’s staan, ook al gaan ze om acht uur ’s morgens open. Toegang reserveren via je hotel kan ook, maar dan krijg je een bezoektijd aangewezen. Bij elkaar aspecten die mij het vermoeden geven dat wij in de korte tijd ter plaatse iets anders gaan bezichtigen. Ten slotte hebben we het raffinement en de boeiende architectuur van het Alhambra, in harmonie met tuinen en waterpartijen, al eens tot ons genomen. En ook in eigen tuin en huiselijke waterpartij bezongen. Onder de douche dus …

Granada ligt schitterend aan de voet van de Sierra Nevada. Op een klein uurtje rijden bevinden zich veertien bergtoppen van meer dan drieduizend meter hoog, na de Alpen het hoogste gebergte van Europa. Dikke kans dat wij, zelfs op afstand, sneeuw zullen zien. Trouwens, véértien? Hier ook? Waarom is dat?

Het Alhambra met een gepoedersuikerde achtergrond. Ik ga proberen zo’n foto te maken. Niet voor niets noemen de Arabieren de Sierra Nevada het ‘Gebergte van de sneeuw’ (Solayr). Indrukwekkend strekt het zich uit over een lengte van negentig kilometer met een oppervlakte van 170.000 hectare, waarvan de helft Parque Nacional. 

De drie hoogste pieken bevinden zich in het westelijke gedeelte: Mulhacén (3.478 m.), Veleta (3.394 m.) en Alcazaba (3.371 m.). De Mulhacén is het hoogste graf van Spanje. Volgens de legende is deze hoogste top namelijk genoemd naar de Moorse koning van Granada, Moulay Hassan (Muley-Hacén). De koning werd verliefd op een knap christelijk meisje, Isabel de Solís, ook wel Zoraya genoemd. Na zijn dood in het kasteel van Mondújar liet zij hem op de hoogste top begraven om hem voor zijn vijanden te verbergen.

Het christelijke en moderne Granada strekt zich uit over de vlakte, waar het Arabische stadsdeel op de heuvels ligt. Perfecte symbiose tussen kunst en geschiedenis. Maar Granada is ook een stad bij uitstek om tapas te eten. Ons zelf kennende schat ik in dat wij daar zeker gebruik van maken. Ook kan het zijn dat wij La Bodega de Antonio, een bodega iets uit het centrum gelegen, binnenstappen. Na alle opgedane indrukken kunnen we hier bijkomen met een royale portie kabeljauw. De keuken hanteert twee specialiteiten: met tomaat of met inktvis. Wij zijn met ons tweeën, dus …

Misschien hebben we daarna nog energie om een flamencovoorstelling in de betoverende grotwoningen van Sacromonte bij te wonen.