Tavira, topper tussen twee troonjuwelen (deel 1)

31 december 2018 - Santa Luzia, Portugal

De Portugese taal is niet echt mijn ding, hoe schoon de taal ook is. Woorden herkennen lukt me af en toe, maar die úitspraak. Ik herinner mij ‘Angra do Heroísmo’, plaats op Terceira, een van de Azoreneilanden. Wanneer die prachtige klank op de juiste wijze uit een Portugese mond rolt, klinkt hij als loflied, een love-song. Ongeveer zo: “Angrah d’heroísjmoe”. Vaak heb ik geprobeerd deze ode te imiteren, meestal tevergeefs. Slechts een enkele keer kwam ik in de buurt.

Nu wij weer in Portugal vertoeven, dit keer in de Algarve, waag ik opnieuw pogingen tot prononciatie van het Portugese idioom. Bijzondere keelklanken laten vibreren. Spaans kost minder moeite, maar ons onderkomen bevindt zich vlakbij Tavira, oostelijk van de Portugese luchthaven Faro gelegen. Dit stadje gevuld met kerken, dat in 1520 stad werd, bestaat uit meer dan zeshonderd vierkante kilometer grondoppervlak. Een reeks bergen neemt het grootste deel in beslag, terwijl de kuststrook uit achttien kilometer fijn zandstrand bestaat. Omringend protectoraat draagt de ecologisch verantwoorde titel ‘Ria Formosa Natural Park’, habitat van velerlei vogels. Een florerende parel van een natuurlijk stiltegebied, om op het gemak uren doorheen te wandelen of te fietsen.

Aan Tavira’s westzijde ligt op vijf kilometer afstand ons domicilie Pedras d’el Rey, vrijwel rakend aan Santa Luzia. Aan oostzijde bevindt zich op korte afstand Pedras de Rainha, gelegen naast Cabanas. Van die twee Pedras ken ik de historische oorsprong niet. Pedras zijn bij mijn weten stenen, makkelijk om uit te spreken, zeker als je Pedro heet. Stenen als genoeglijke brokaten, glinsterende juwelen die in het zonlicht schitteren, elke dag weer. Toevoegingen als Rey en Rainha allitereren geraffineerd, maar vergen al wat meer inspanning om naar Spaanstalige toonzetting uit te spreken.

Praat met een Spanjaard, hij is niet te volgen. Veel te snel. Probeer een Portugees aan te klampen, eender resultaat. Niet eens altijd zo snel, maar die klanken … Het is goed dat onder de Portugezen velen het Engels machtig zijn. Helaas niet onder de meeste oudjes, waarmee het vaak geinig is om contact te maken. De geluiden, die zij tussen hun voortanden, eventueel snijtanden, laten klinken, zijn veelal niet te verstaan. Zij blijven echter lachen, hun vrolijkheid gedijt. Even goede vrienden, vooral als je aanduidt dat je uit Holland komt. “Aaah, Hollanda!”. Heerlijk, daar is geen biertje voor nodig.

Uiteraard hebben we een dagje langs het meesterlijk langgerekte, doodstille strand gewandeld. Wat een verademing om alleen de oceaan te horen ruisen en een verdwaalde meeuw te horen krijsen. Schelpen in overvloed, kleurrijke vormen van klein tot groot. Erna kruipt uit haar schulpstet en doet verwoede pogingen de mooiste exemplaren bijeen te brengen. Om mee naar huis te nemen, niet om een kalkfabriekje te beginnen. Dat laatste zou hier vast kunnen, maar wat moet je met het kalkproduct? Het voetbalveld van Tavira heeft zand als bodem, waarop geen enkele grasspriet groeit. Achter-, zij- en middellijnen ontbreken. Strafschopgebied, penaltystip? Je zult scheids- of lijnrechter bij thuiswedstrijden van de FC zijn, daar helpt geen VAR als lieve madre mia bij.

(wordt vervolgd)

Maak je reisblog advertentievrij
Ontdek de voordelen van Reislogger Plus.
reislogger.nl/upgrade

2 Reacties

  1. Marijke:
    31 december 2018
    Tavira met de Gilâo rivier, de omgeving met de fraaie zandvlaktes vol op te rapen schelpen....dat wordt nostalgie in de toekomst en die toekomst begint al snel, over een paar dagen. Met grasland en al, met verstaanbare taal en al.
    Mooie uitluidavond gewenst, met of zonder knalwerk!
  2. Cor:
    3 januari 2019
    Ja, die Portugese taal is zoals de Vlamingen zeggen 'schoon', maar o zo moeilijk. Eind december in de Algarve en geen letter over het weer? Weer voor overwinteraars of is het toch minder? Geen idee, heb het Portugees weerbericht niet gevolgd.