Tavira, topper tussen twee troonjuwelen (deel 3)

Die traditionele Portugese gebakjes smaken zoals ze ogen. Vur-ruk-kul-luk. Ik lust wel pap van zo’n in bladerdeeg gehuld één-hoogstens-tweehapje met custard vlavulling. Bovendien kost een koffie met die lekkernij niet de helft van koffie zonder iets erbij in Nederland. Uitdagende verwennerij van hier laten we ons vast vaker aanleunen.

Tijdig terug bij het treinloket - wij zijn niet de enigen meer - krijg ik de ingeving om naar korting voor 65-plussers te vragen. En jawel: op vertoon van paspoort is discount van toepassing. Ik schuif mijn pas onder het plastic raamwerk door. De kaartverkoopster kijkt me aan, verwacht nog een pas, maar begrijpt razendsnel dat mijn reisgenote de volle mep moet betalen. Zo’n tik voelt niet pijnlijk aan. Zes euro veertig voor veertig minuten tsjoeken tussen Tavira en Faro v.v. valt al mee, helemaal omdat ik voor half geld mag reizen. Grote verbazing bij onze Engelse vriend, ook op leeftijd, die zo goedkoop mogelijk door Portugal land trekt. Hij heeft aan de balie meegeluisterd en checkt of hij het goed heeft gehoord over de korting. “U kunt er alsnog om vragen”, adviseer ik hem.

Hij kijkt me aan, dubt even, gaat toch naar het loket. Als hij terugkomt, weet ik het al. Geen herstel van betaling, slechts garantie voor de toekomst. Hij treurt, ik haal mijn schouders op. Zijn enkele rit kost hem twee euro tachtig. De gemiste helft valt hem zwaar tegen, op weg naar Bô João, een halte vóór Faro, waar een Youth Hostel is. Daarna wil hij naar Lissabon. Enfin, ingestapt in de boemel die nauwkeurig op tijd rijdt, spreken wij elkaar niet meer. Bijna alle stoelen zijn bezet. Hij loopt richting voorportaal, waar de nodige fietsen staan.

De zon schijnt stralend naar binnen, dwars door de stoffige, beslagen ramen heen, erg verblindend. De temperatuur in de coupé stijgt naar stevige hoogten, die reizen per trein minder aangenaam maken. Piepende remmen in Luz, Fuseta en ‘Goede Johan’ worden ons oordeel. Wellicht vergeet ik een halte, zie ik een uitstapje over het hoofd. Aan Livramento, verblijfplaats uit ons verleden, tuffen we in ieder geval voorbij. Daar is ooit een klein stationnetje opgericht. Het staat nog steeds te dommelen.

In Faro vieren we ook feest der herkenning. Busstation, jachthaven, rotonde, aloude stadskern. Vooral uitbundige zonneschijn als gastvrij en plezierig welkom. Ditmaal geen klepperende ooievaars, wel gezellige straatjes met toeristen, gelukkig niet overdadig in aantal. In de gemoedelijke sfeer gaan we aan de solitaire draaimolen voorbij. Rondwandelen maakt hongerig. Het brengt ons naar een intiem restaurantje, waar een ijverige, goed Engels sprekende Portugese serveerster bedient. Een landgenote van haar is in een warm, dampend keukentje driftig aan het kokkerellen. Met het onze meegeteld zijn vier van de zes tafeltjes bezet. De menukeuze bestaat vooral uit vis, de maaltijd die in geur en kleur op zilveren schaal naar ons buurtafeltje aan onze neuzen en ogen voorbijtrekt. Wij wachten onze beurt op het gemak af en komen met behulp van onze vriendelijke dienster smakelijk aan onze trekken.

(wordt vervolgd)