Terugblik op fietstocht naar Frankrijk (deel 5)

Nevers ligt op een heuvel aan de Loire. Als je op de fiets het centrum binnenrijdt, kom je langs de stijlvol gerestaureerde Romaanse kerk van St. Etienne uit 1097. Ik kom met de trein de stad aan de andere kant binnen - de avond valt -, op zoek naar een hotel. De kathedraal van St. Cyr-et-Ste. Julitte overheerst mijn straatbeeld, dichtbij de Loire vallen middeleeuwse woningen en resten van stadsmuren mij op. Vrome pelgrims vereerden vroeger relikwieën in klooster St. Gildard, waar het geconserveerde lichaam van Bernadette Soubirous in een glazen kist ligt opgebaard. Haar naam zegt mij niets. Zij is bekend van Mariaverschijningen in Lourdes, in 1858. Tegenwoordig komen jaarlijks een half miljoen bezoekers aan haar voorbij.

Ik behoor niet tot die 500.000 en kom tóch in de buurt. Hôtel Villa du Parc** aan Rue de Lourdes, naast Parc Roger Salengro, heeft nog een eenvoudige kamer vrij. Ik ben er blij mee, al moet ik mijn fiets door een nauwe doorgang naar een onbewaakt achterafhokje manoeuvreren. Ik neem een verfrissende douche. Op loopafstand is op Place Carnot een eetgelegenheid. Een Cesar-salade bij ‘l’Agricole’ smaakt me opperbest. Dat mijn nachtrust niet is geborgd, neem ik de hotelvrouwe niet kwalijk. In haar folder lees ik een ontvangst door ‘une équipe dynamique’. Die duiding wordt praktisch onderbouwd. Vanuit een aangrenzende kamer geniet ik ongewild van loftuitingen, die met menselijke paring gepaard gaan. Gratis audio-weergave van verzuchtingen vol vrouwelijke dynamiek, alsof tennisster Maria Sjarapova in hoog tempo haar opslagen beoefent.

Na een stevig ontbijt rijd ik met bepakte fiets opnieuw naar Place Carnot. Op het terras van brasserie ‘l’Agricole’ geniet ik in de zon van een kop koffie. Ik raak aan de praat met François, Fransman die zijn fiets met ketting van kunststof voor mijn neus parkeert. Zijn opvallend mooie vélo noopt tot een babbeltje.

“Schindelhauer, is dat een fietsmerk?”, vraag ik nieuwsgierig.

“Bien sur, Duits, erg goed”, luidt het antwoord.

Ik ben niet thuis in al die merken, in tegenstelling tot de Fransman.

“Ik heb verschillende tochten met deze fiets achter de rug”, legt hij uit en kijkt vergenoegd naar zijn glimmende ros met leren zadel en leren handvatten. “Ik ben ermee vanuit Basel door heel Frankrijk gefietst”.

Ik betuig de man mijn bewondering, voor zijn fiets en voor zijn prestaties.  

Voor mijn volgende etappe geef ik weer de voorkeur aan een treinrit, nu van Nevers naar Moulins sur Allier. Vandaar lijkt reisdoel Montaigut mij op de fiets haalbaar. Mijn trein vertrekt - ritje van een half uur - pas om half drie uit Nevers. Ik heb alle tijd om wat in de stad rond te neuzen en kom onder leiding van Nederlandse gids Wim zeventien gehelmde fietsers tegen. Overwegend dames, enkele heren. Hun nationaliteiten zijn ééntalig, zij komen uit Engeland, Amerika en Australië.

“Ideaal voor een gids, één taal, Engels”, constateert Wim tevreden. Hij werkt al enige tijd voor ‘Hat-tours’ uit Haarlem. Meestal is meertaligheid vereist. “Ach, ik verdien m’n geld en beschouw het als vakantie, die me niks kost”.

Het is maar hoe je het bekijkt, overdenk ik mijn eigen ervaringen als fietsgids van lang geleden. Zo’n job kan vermoeiend zijn, het is geen luie vakantie.

Bij het station van Nevers schiet Johny uit België mij aan, een bijzonder type. Hij loopt in schutkleuren rond. Johny reist wandelend met rugzak, is al zeven maanden op pelgrimage en zoekt een verblijfplaats. Kennelijk verlangt hij naar menselijk contact.

Ik maak hem duidelijk dat in Nevers voldoende accommodatie is, dat ik van het fietsen eventjes genoeg heb en dat ik mijn trein moet halen. Dag Johny.

Johny begrijpt het en staart me wat deemoedig na.