Terugblik op fietstocht naar Frankrijk (deel 7)

Vakantiedomein ‘Les Gicons’ bestaat uit vier luxe ingerichte gîtes, ieder met een terras en uitzicht op ‘Le plan d’eau de la Prade’. Nettie en Peter hebben het hier met hun troeteldier Max reusachtig naar hun zin. Dat komt mede omdat zij met een gezelschap van een zestal landgenoten om zich heen, de omgeving rond Puy de Dôme kunnen verkennen. Montaigut-en-Combrailles, zoals het dorp heet, aan de rand waarvan zij verblijven, is een aangename vondst - ‘Trouvaille’.

Geïnspireerd door mijn gevonden vorstelijke verblijfplaats op mini-camping ‘Trouvé’ heb ik dat eerder al uitgelegd. Een dag met Erna’s oude schoolvriendin en echtgenoot op stap, een dag in mijn eentje op de fiets eropuit en een dagje met wat minder zonnig weer: de tijd vliegt om voor je er erg in hebt. Vooral als het alles bijeen een plezierige en gemoedelijke omgeving in een prachtig landschap is.

Ik herinner mij uit mijn verleden het boekje ‘Les Auvergnats sont incroyables’. George Brassens (1921-1981), die zelf uit het diepe zuiden - Hérault - kwam, zong een chanson over gastvrijheid en medemenselijkheid van de Auvergnat, die zich ontfermt over dubieuze zwervers en verschoppelingen. ‘Chanson pour l’Auvergnat’ is een gedeeltelijk autobiografisch lied, geschreven in 1944. De zanger bedankt hierin zijn hospita Jeanne en hospes Marcel voor de vele jaren dat zij hem gratis onderdak verlenen en te eten geven. Terwijl het stel zeer arm is en de kleine woning niet over stromend water, elektriciteit en verwarming beschikt.

Ook nadat Brassens beroemd is geworden en veel geld tot zijn beschikking heeft (waarvan hij het grootste deel weggeeft), blijft hij nog vele jaren bij het paar wonen.

Chanson pour l’Auvergnat:

‘Dit lied, het werd gemaakt voor jou

Jij, de Auvergnat, die zonder meer

mij vier blokken hout gaf

toen het kil was in mijn leven

Jij, die mij vuur gaf toen

de dooie sukkels, mannen en vrouwen,

met al hun mooie bedoelingen

de deur voor mijn neus hadden dichtgegooid

Het was niet meer dan ’n beetje hout,

maar het heeft mijn lichaam verwarmd

en in mijn ziel brandt het nog steeds

op de wijze van een groot vreugdevuur

Jij, Auvergnat, wanneer jij sterft,

wanneer de lijkdrager jou komt halen,

laat hij je leiden dwars door de hemel

naar de eeuwige Vader’

Mijn verblijf op de slaapzaal van mini-camping ‘Trouvé’ bij Monique en Cas Zeegers is verre van kil. Zelfs niet op de laatste dag, als in de voorafgaande nacht stevige regen valt en de ochtend er ook behoorlijk troosteloos uitziet. Het uitmuntend verzorgde ontbijt en het opgewekte humeur van de gastvrouw maakt alles goed. Vooral als zij mij vertelt dat ze op vrijdagochtend met haar auto naar Montluçon gaat om boodschappen te doen.

“Als je wilt, kan ik je naar het station van Montluçon-Ville brengen en je daar met fiets en al voor de deur afzetten”.

Dat hoeft Monique geen twee keer te zeggen. Vanuit de camping bereik ik binnen een half uur het treinstation en ligt de volgende M onder handbereik. 

Montpellier aan de Middellandse Zee.