Terugblik op fietstocht naar Frankrijk (deel 8)

Met de trein van Montluçon naar Montpellier gaat in etappes via Clermont Ferrand en Lyon (station Part Dieu). Op de ene dag kom ik ’s ochtends in anderhalf uur in Clermont, vanwaar ik de andere dag in de namiddag twee-en-een-half uur naar Lyon onderweg ben om vervolgens in een kwartier overstaptijd nog eens twee uur naar Montpellier te sporen. Geen ideaal vooruitzicht, want - zonder vertraging - kom ik pas ’s avonds om half tien aan de Middellandse Zee aan. Dan moet ik nog een slaapplaatsje zien te vinden ook. Maar a la, het is niet anders, het zijn de Franse spoorwegen met hun bijbehorende fietsservice van beperkt niveau.

Mijn grote voordeel is wel dat ik Clermont Ferrand nu wat beter kan bekijken. Ik heb al een beschrijving gemaakt van de verrassende ontmoeting met advocaat François Darden en zijn gezin, waar ik een geweldige maaltijd bij hun thuis mocht genieten. Een herinnering aan Franse gastvrijheid om nooit meer te vergeten. En dat nadat ik met m’n bepakte fiets eerst wat door het centrum van Clermont rondzwierf en mijn ogen vooral uitkeek bij de verschillende snoepwinkeltjes. Eentje was wel heel bijzonder, ‘La Ruche Trianon’, een artisan pâtissier chocolatier in Avenue du 11 Novembre. Deze pâtisserie is sinds 1909 gevestigd, meer dan een eeuw dus. Binnen zie je hoe Fransen - ik vermoed met name de dames - van heerlijke chocolaterie houden. Het keuzepalet bestaat uit entremets, gâteaux individuels, mignardises, macarons, glacés, confiseries, etc. Ik heb mijn vingers aan geen enkele soort gebrand en mijn smaakpapillen gespaard. Dat kostte moeite.

Tegenover het station breng ik enige tijd in een bar-restaurant door, waar João achter de bar de scepter zwaait. In eerste instantie is hij wat afstandelijk naar mij, druk in gesprek met vaste klanten. Later als het wat rustiger is, richt hij zijn aandacht wat meer tot mij. Kopje koffie, pilsje, dan lukt het wel om de wachttijd op de trein te doorstaan. Joâo blijkt van Portugese komaf - uit Guimarâes - en wordt binnen korte tijd een echte vriend, die me ook nog eens een drankje van het huis aanbiedt. Hij legt uit dat hij woordvoerder is van Association du folklore et de la culture ‘Os Camponeses Minhotos’ in Casa de Portugal aan Rue Emilienne Goumy 15. Het gebouw bevindt zich om de hoek en Joâo geeft mij zijn telefoonnummer voor eventuele inlichtingen. Ik leg hem uit dat de tijd mij ontbreekt om het Casa te bezoeken, omdat ik per trein verder reis.

Het is donker als ik in Montpellier aankom. Minder prettig, want dan is het ook lastig om een geschikt hotelletje te vinden. Toch lukt me dat ook hier, al moet ik er wel enkele donkere straatjes voor passeren, waar het nodige volk op de been is. In het hotel is amper plaats om mijn fiets te ‘parkeren’. Er staan er al vier bij de kleine receptiebalie, waarmee de beperkte zitplaatsen ook geblokkeerd zijn. Ik pruts mijn fiets ertussen, neem de broodnodige bagage eraf (schone fietskleren, tandenborstel) en ga op zoek door een lange gang naar wat mijn kamer is. Ik heb wel een comfortabeler onderkomen genoten, maar had het ook slechter kunnen treffen. In ieder geval kan ik douchen … en de volgende ochtend met frisse moed op de pedalen naar Frontignan-Plage stoempen. Dertig kilometer, veertig misschien? …