Terugblik op fietstocht naar Frankrijk (deel 11)

Gegroet door Ria en aan de campingpoort uitgezwaaid door Cor  rijd ik met mijn opnieuw bepakte fiets aan het eind van de maand mei naar Frontignan-Ville. In de plastic hoes van de fietstas aan mijn stuur staren twee ‘billets à composter avant l’accès au train’ mij aan, twee ponskaarten formaat boardingpas om vooraf af te stempelen. De eerste moet mij op dinsdag 30 mei 2017 met trein 76408 naar Avignon Centre brengen (van 9.57 tot 11.22 uur), om me vervolgens de kans te geven met trein 17714 van Avignon naar het bekende Lyon-Part-Dieu te reizen (van 12.21 tot 14.40 uur). De trein van tien uur ’s morgens in Frontignan haal ik gemakkelijk, al moet ik mijn fiets handmatig een hoge trap op sjouwen. Mocht in Avignon hetzelfde spelen, heb ik daar een uur om erover te doen. In Lyon heb ik ’s middags drie kwartier wachttijd. Om 15.16 uur kan ik in trein 17764 naar Dijon-Ville stappen, om daar om 17.22 uur te arriveren.

Dijon is de hoofdstad, tevens grootste stad van departement Côte-d’Or. Toen de stad de hoofdstad van het Franse deel van hertogdom Bourgondië was, kende hij zijn glorietijd onder Filips de Stoute, Jan Zonder Vrees, Filips de Goede en Karel de Stoute. Dijon is bekend van zijn mosterd. De naam is afkomstig van het Latijnse ‘Divio’ (heilig). In de gemeente liggen twee spoorwegstations, Dijon-Ville en Dijon-Porte-Neuve. Een goed onderkomen en warme hap vind ik snel, zodat ik er goed tegen kan om de volgende dag verder te treinen.

Weer is het lastig om aan een plezierig treinkaartje te komen. Het is niet alleen druk aan het loket, maar een aansluitende verbinding op woensdag 31 mei 2017 is pas om 18.09 uur met trein 39831 mogelijk, die om 21.30 uur in Reims aankomt. Daar heb ik korte tijd beschikbaar om trein 38323 op te zoeken, die mij om 21.51 uur binnen een uur naar Charleville-Mézières vervoert, aankomst 22.46 uur. Ik ga er maar weer aan staan: ’s avonds laat in het donker een slaapplaats vinden en op muesli-repen in slaap zien te vallen. Vlakbij het station ontdek ik gelukkig een betrekkelijk eenvoudig hotel - ‘Couleurs Sud’ *** -, waarvan de hotelier voor de deur staat. Hij heeft een kamer beschikbaar en is bereid op het late tijdstip nog een biertje voor me te tappen. Mijn fiets kan achter een gesloten deur worden geplaatst, zijn broer helpt me van de wal in de sloot door mijn tweewieler op zijn manier neer te zetten. Over wat ik bijzonder onhandig vind, denkt hij anders. Zouden er meer fietsen langskomen, zou hij ze vast niet allemaal op een rijtje krijgen, vermoed ik. Met pijn en moeite verover ik ook nog een tweede biertje, dat ik wel naar mijn kamer mee moet nemen. De bar is namelijk gesloten, al oogt hij niet zo.

Het zuidelijk gekleurde bedje in het noordoosten van Frankrijk wordt mijn laatste in la douce France tijdens deze fietstocht. In Charleville-Mézières, de prefectuur van het departement Ardennes, een stad aan de Maas met ruim 55.000 inwoners. Een dubbelstad, bestaande uit de delen Charleville en Mézières, een halve eeuw geleden ontstaan - in 1966 - toen vijf gemeenten werden samengevoegd. Tegenwoordig is Charleville een belangrijke toeristentrekker. De aan Arthur Rimbaud herinnerende plekken trekken veel ‘Rimbaldiens’ ofwel Rimbaud-fans, naar de door deze dichter zo gehate stad.

Ik heb vooralsnog geen reden om een hekel aan deze stad te hebben. Toch ben ik van plan om hem op donderdag 1 juni 2017 na mijn ontbijt zo snel mogelijk op de fiets te verlaten. Givet in de Franse Ardennen trekt aan mij - ooit waren Erna en ik op vakantie in Hièrges - en de Belgische grens lonkt, waar ik langs de ‘voie verte’ misschien Dinant sur Meuse wel kan halen. Dat is een stevig eindje.