Terugblik op fietstocht naar Frankrijk (deel 14, slot)

6 juli 2017 - Castricum, Nederland

Het stationsloket van Dinant met fiets bereiken is lastiger dan gedacht. Vandalen hebben hier hun hobby uitgeoefend, waar de reizigers met een moeizame omweg via een lastige trap de dupe van zijn. Ik dus ook. De beambte helpt mij echter uiterst vriendelijk, zodat ik met de trein van rond negen uur uit Dinant naar eerst Yvoir en Namur, vervolgens aansluitend Luik kan komen. Op mijn manier heb ik in ieder geval Bastenaken-Luik beleefd. Als de conducteur langskomt, is er minder vriendelijkheid te bespeuren. Mijn fiets staat niet naar zijn zin en de begeleidende ‘billets velo’ moet ik invullen.

“Dat zal ik zo gauw mogelijk doen, meneer”, zeg ik niet-begrijpend waarom.

De man heeft de kaartjes afgestempeld en van een ponsgat voorzien. Volgens mij kan ik ze dus niet nogmaals gebruiken of aan een ander verkopen. Waarom moet ik de dag en de datum toch invullen? Aan zinloos gedoe doe ik niet mee.

In Luik kijk ik mijn ogen uit. Station Luik-Guillemins op het eind van verschillende lijnen is het belangrijkste station van de stad. Het ziet er prachtig uit, helaas kan ik geen foto’s nemen, want mijn camera zit vol. In aantallen reizigers is dit het op tien na drukste station van België en het op twee na drukste van Wallonië, na Ottignies en Namen. Luik-Guillemins is genoemd naar de wijk Guillemins, waarin het ligt. Op zijn beurt komt de wijk aan die naam door de kloosterorde van de Wilhelmieten, die hier in 1287 een klooster stichtten.

Met mijn in Dinant aangeschafte treinkaartjes kan ik in Luik na een half uurtje wachten overstappen op een boemel, die me naar Maastricht brengt. Dat is een heerlijk gevoel, mede omdat ik me op Guillemins toch minder prettig voelde door op het perron langslopende militairen, bewapend met karabijnen in de aanslag. Luik is industriestad, het station is groot en mooi, maar niet massaal bevolkt. Toch vrees voor aanslagen?

Maastricht is, zeker vergeleken met Amsterdam, de gemoedelijkheid zelve. Ook al is het hier best druk met reizigers, toeristen, dagjesmensen en wie en wat niet al. Ik heb daar op zich best last van, want met een bepakte en bezakte tweewieler is het bij NS altijd nog maar behelpen in plaats van goede voorzieningen voor de fietser, die aan zijn eigen rijwiel de voorkeur geeft boven een OV-fiets. Toch Rogier van Boxtel nog maar eens bellen …

De trein van Maastricht gaat tot Alkmaar, ik geloof zelfs Den Helder. In ieder geval zit ik de rit met diverse stops uit tot Heiloo, mijn door warmte en inspanning vermoeide zelf zo goed mogelijk bewapenend tegen schreeuwlelijkerds, plaats-innemers en andere vervelende sujetten, waar ook de treinen vervuld van zijn. De drie kilometer van station Heiloo naar huize Limmen rijd ik op mijn gemak, waarna ik mijn lieve Erna in mijn bezwete armen kan sluiten. We nemen een glaasje rood op mijn zonder brokken voltooide avontuur, daarna stort ik mijn fietstassen leeg en de wasmand vol en geniet van een overheerlijke, vertrouwde douche.

Altijd gewild, eindelijk eens gedaan. Mijn eerste reactie: “Nooit weer”. Zwaar was het, zwaar zal het blijven. Een week heb ik nodig om mijn ‘ontregelde’ lijf te laten bijkomen. Terugkijkend bekruipt me nu - waar we in juni thuis ook mooi weer hebben - opnieuw de fietskoorts en zou ik best wel weer het avontuur tegemoet willen gaan. Volgend jaar? Over twee jaar?

Als dank voor een bijzondere meimaand noem ik:

Nettie en Peter, die met hun huisvriend Max de aanleiding voor mijn onbezonnen trip vormden en waar ik veel mee heb gelachen. 

Ria en Cor, die mij een fantastische week aan ‘hun’ Méditerrannée lieten meegenieten.

Monique en Cas, waar ik enkele dagen gastvrijheid op hun ‘Trouvé’ heb gevonden.

Familie Darden uit Clermont Ferrand, die mij een verrassend spontane maaltijd bij hun thuis aanbood.

Mijn blogvolgers, waarvan ik speciaal Marijke H. vermeld, die volgens mij geen dag oversloeg met inspirerende reacties (de anderen uiteraard ook bedankt voor hun meebeleven).

Last but not least Erna, die mij een maand lang ruimte bood om bizarre dwaasheid op mijn fiets te begaan en zich daar - zonder huisman - geweldig doorheen heeft geslagen. 

3 Reacties

  1. Tineke:
    6 juli 2017
    Luik-Guillemins is prachtig. In 2012 tijdens ons bezoek geen militairen gelukkig en een station zo rustig dat je er bijna bang van werd.
    http://amantdusoleil.blogspot.nl/search/label/Luik
    Nu alweer fietskoorts..........dat is vast de ware fietser.
    Dank voor alle gezellige en informatieve blogberichtjes over deze tocht vol plezier en "verschrikkingen".
  2. Marijke:
    6 juli 2017
    Veertien afleveringen van een grootse en bijzondere, af en toe bizarre tocht van afzien: volbracht!
    Niet alleen je reis an sich volbracht, ook je verslaggeving vol details, die alles weer deed herbeleven bij jou, neem ik aan en meeleven en genieten bij jouw lezerspubliek. Merci très beaucoup! Op naar je volgende avonturen...
  3. Cor Kluijtmans:
    13 juli 2017
    Nou Peter, ik heb het een en ander van je fietsavontuur gelezen en ik feliciteer je met het zonder ongelukken afronden van deze zware beproeving. Ongelooflijk wat een prestatie. Ik doe het je niet na!
    En dat station van Luik, om even op het bovenstaande in te gaan, is inderdaad een klein architectonisch hoogstandje waarbij het zeker jammer was dat je geen foto's kon maken.