Trouvaille in Combrailles, gevonden vondst (deel 1)

Mijn fietstocht naar het Franse land wordt ingegeven door Erna’s lagere-school-vriendin Nettie. Toen Nettie onlangs vanuit haar woonplaats Grootebroek bij ons in Limmen op de koffie was, brak zij mijn francofiele hart weer open. 

“Wij gaan in mei op vakantie naar Frankrijk. Naar Montaigut-en-Combrailles”. 

Erna en ik keken elkaar aan. “Waarheen zegt ze nou? Nóóit van gehoord!”.

Die vakantiebestemming van Nettie en haar man Peter blijkt in de Auvergne te liggen, in het noordelijke deel van Les Combrailles, uitgestrekte hoogvlakte met diep uitgesneden dalen en kloven, bezaaid met rivieren, vijvers en watervallen, streek met ongerepte natuur en kleine vredige gehuchten. 

Bij het noemen van Auvergne gaan mijn gedachten onmiddellijk terug naar een kleine veertig jaar geleden. Ik bracht toen enkele maanden door op camping Européen in Lempdes, bezuiden Clermont Ferrand, rustiek gelegen aan de Allier. Met eigenaren Jan en Rina Nap heb ik het campingleven aldaar enige tijd mogen domineren. Mooie ervaring, waaraan ik menig Frans woordje heb overgehouden.

“Dan kom ik in mei bij jullie een kopje koffie drinken”, ontvalt me spontaan. “Op de fiets!”. 

Erna noch Nettie geloven mijn doldwaze uiting. Ik ga vanuit Limmen wel eens fietsend op de koffie in Grootebroek, maar zo’n grote broek aantrekken om naar Montaigut te gaan?

Hoe een provocerende ‘plaisanterie’ tot realiteit kan komen, heb ik inmiddels bewezen. Stoere prietpraat moet bij mij gestalte krijgen, bijdehante belofte creëert schaamteloze schuld. Mijn schande is dat ik Erna enige tijd een rustig bestaan bezorg. Zodanig, dat collega’s op haar werk haar adviseren om een ander slot op de voordeur te laten aanbrengen. In ieder geval blijkt Erna mijn stoere madam, solide, strong.

“Als jij die fietsuitdaging graag wil oppakken, moet je het doen, nu je het nog kan”. 

Het eerste is beslist waar, het tweede moet ik maar afwachten.

Op een maandag medio mei arriveer ik vanuit het stadje Moulins in dorpje Montaigut. Na 75 kilometer vermoeiend trappelen kan ik de Grootebroekse Frankrijk-gangers op hun terrasje verrassen, blonde huisvriend Max incluis. Dat lieve hondje is zo blij dat hij mijn zilte zweetkuiten vol overgave aflikt, waar ik de voorkeur aan een koude douche geef. Zo’n sprenkeling kan ik vergeten. De accommodatie ter plaatse oogt riant, maar een verstekeling aan boord komt niet te pas. Goede raad is nooit duur, zeker niet als de beloofde fles wijn op tafel komt.

“Waar ga je nu slapen?”, vraagt de gastvrouw niet eenmaal. Ik zit puffend bij te komen om van mijn glaasje rood te proeven. 

“Pffft, voor elk probleem bestaat een oplossing. Het is vroeg in de middag, dus alle tijd daarvoor”.

De eigenaren van het vakantiecomplex - kennissen van Nettie en Peter - schieten te hulp. Waar ene Hans volumineus voor mijn dovemansoren orakelt over hondeneducatie, legt zijn Anda contact met de naburige mini-camping ‘Trouvé’ van gastvrije Monique en Casper Zeegers, ook Nederlanders, op een paar kilometer om de hoek. Ik bevind mij in Frankrijk, verticaal rood, wit en blauw bevlagd, maar dezelfde kleurencombinatie in horizontale banen bevestigt Nederlandse enclave-vorming.