Vijfsterrenverblijf op ‘Les Tamaris’ (deel 1)

Fietsend over de autoweg van Montpellier naar Frontignan-Plage trek ik mij weinig aan van het langsrazende autoverkeer. Vooral vrachtwagens beschikken over zinderende zuigkracht, die een zwaarbeladen fietser met gemak uit z’n evenwicht kan brengen. In goede gemoedsgesteldheid trap ik steevast door, af en toe met een hand naar m’n pet grijpend, voor deze in de berm of op het wegdek belandt. Ik schat dat ik nog geen dertig kilometer hoef af te leggen om mijn einddoel te bereiken.

Nicht Ria en aangetrouwde neef Cor, uit Lelystad, hebben Sandaya-camping ’Les Tamaris’ al tien jaren lang uitgekozen om een paar maanden aan het azuurblauwe water door te brengen. Zon en zilte nat zijn goed voor Cor’s huid, die onderhevig is aan psoriasis, een irritante huidaandoening. Zijn vel heeft ook een andere kant, zit namelijk vol pigment. Dat laatste wordt mij bij - vroegtijdige, want ongeveer koffietijd - aankomst overduidelijk. Onder zijn ‘Mercedes Benz’-cap zit een donkerbruine, bijna moorkop gekleurde man in het zonnetje te doezelen, waar Ria mij op mijn fietsje hun magistrale plekje ziet betreden.

Onverwachte ontmoeting, die een beetje in de lijn der verwachtingen ligt. De uitnodiging was daar: “Als je toch in de Auvergne bent, kunt je net zo goed hier even een kopje koffie komen drinken”. Ik ken hun familiaire gastvrijheid en aarzel niet om Erna te vragen of zij het goed vindt dat ik ‘nog wat langer’ wegblijf. Mijn lief gunt me dat graag en onder dat gegeven ben ik niet te stuiten. Frontignan-Plage, Middellandse Zee, diepblauw getint, lichter blauw stralende hemel, wit zand, goudgele zon. Als ik schilder was, wist ik het wel. Ik ben fietser, weet in ieder geval de weg hierheen te vinden.

Verrassend is de nieuwe, royale ‘bij-tent’, die aangehaakt aan hun aloude Mercedes-camper - ik dacht rond 35 jaar oud - aan Ria en Cor een riant huiskamer-idee verschaft. Sowieso hebben zij het mooiste plekkie van de camping betrokken, jaarlijks vooraf al gereserveerd, waar ik met veel genoegen en een goed gevoel een slaapplaatsje mag innemen. Ria kennende is de verzorging all-inclusive, waar ik geen voorstander van ben, maar wel graag misbruik van maak.

Wat blijkt mijn verblijf een feest te worden! Een lui luizenleventje komt langs, want bij nader navragen bij de SNCF, de Franse spoorwegen, word ik gewaar mijn terugreis per trein naar huis pas een week later te kunnen realiseren. Althans richting Montpellier en verdere noordelijke richting. Drukte rond Hemelvaartsdag en het aansluitende weekend, gekoppeld aan een beperkt aantal beschikbare fietsplaatsen in de trein, leiden op mijn vraag naar de mogelijkheden steeds tot het ongewenste, niettemin goed verstaanbare “Complet”. Gaan de Fransen echt zo veel en vaak met hun fiets op stap? Of heeft ook de Nationale Sociëteit (NS) van Chemins de Fer, net als in mijn ogen onze NS, een hekel aan vervoer van tweewielers? Ik durf het antwoord niet met zekerheid te geven …

Vijf sterren betekent een luxueus sanitair blok, vlakbij ‘ons’ onderkomen, een stil strand op korte loopafstand, basaltblokpieren ter beschutting tegen de woelige zee, en verder uiteraard winkel, restaurant, bar en zwembad, waar wij overigens weinig tot geen gebruik van maken. De bar staat ons na eenmalig bezoek op een doordeweekse avond als geboren Amsterdammers per definitie tegen. Ons roodwitte 020-cluppie weet de finale van de Euro-League tegen ManUnited immers niet tot een goed einde te brengen. De winkel is soms nodig voor een boodschap als bijvoorbeeld stokbrood, croissantje of chocolatine.

(wordt vervolgd)