Vijfsterrenverblijf op ‘Les Tamaris’ (deel 3, slot)

Het goede leven van Belgische kompaan Gilbert Willems spreekt mij nog meer aan. Cor en hij - pezig manneke van 55 kilogram - zijn al jaren goede vrienden. Gilbert staat immers ook al jaren met zijn echtgenote op de camping. Naast een huis in woonplaats Tongeren beschikken zij over een flatje in Middelkerke, aan de Belgische kust. Waar beschikt Gilbert eigenlijk niet over? Hij is wielrenner, dat wijst zijn iele postuur wel uit. In zijn ‘garage’ staat een tiental racefietsen - duurste à raison van vijftienduizend euro - en een drietal mountainbikes. Zijn trots is het racefiets-exemplaar uit de gelimiteerde oplage van 199 stuks van Tom Boonen uit de koers Parijs-Roubaix. 

Gilbert zelf is een ‘toppertje’: hij is in de Giro (Ronde van Italië) derde geworden bij de liefhebbers. Dat is dan een klasse onder de echt grote jongens, maar ik doe het hem zelfs bij de oudjes beslist niet na! Hij geeft me trouwens wel een tip. 

“Je moet met je toekomstige fietsplannen (in het vat zit mountainbiken in ZW-Australië, PS) eens aankloppen bij ‘Specialized/S-Works’. Die willen je voor dat evenement vast wel sponsoren”. 

Merci Gilbert, ik ga een poging wagen.

Om de dag maakt Gilbert zijn fietsronde van zeventig tot tachtig kilometer door het warme Zuid-Franse land. Halverwege aan de koffie belt hij dan zijn vrouw om te melden dat het goed gaat. Zij is dan gerustgesteld, loopt een rondje met hun hondje en gaat vervolgens verder met het aan elkaar rijgen van schelpen die ze langs het strand heeft gevonden. De standplaats van de familie Willems oogt als vele die ik van kampeerterrein Bakkum herken. Uitbundige versieringen, die de plek een gezellig aanzien moeten geven. Als ik eerlijk ben, is het mij té overdadig, maar iedereen moet uiteraard zijn liefhebberij kunnen uitoefenen. Meneer Willems gek van fietsen, mevrouw Willems idolaat van vrolijke versieringen op en rond hun domein. 

Trouwens, meneer Willems, Gilbert dus, is ook nog eens wég van vissen. Met de mooiste hengels - logisch - brengt hij uren duur op zijn uitverkoren stekje in de oksel van een basaltpier, los van andere vissermannen die hun hengels in zee hebben uitgeworpen. Wanneer Cor en ik hem in de verte zien staan, zwaaien we steevast, hetgeen Gilbert met soortgelijk gebaar beantwoordt.

“Volgens mij heeft hij nog steeds niets gevangen”, stelt Cor tot zijn teleurstelling vast. Dat wordt op een namiddag weersproken, als Gilbert vol trots twee vissen van een onbekend merk - hij noemt de naam in het Frans, ik ben hem vergeten - komt tonen. “Heeft ie toch nog zijn smakelijke hapje, samen met z’n vrouw”, stelt Cor tevreden vast.

Aan alles komt een einde, ook aan een weekje slopend slenteren in Zuid-Frankrijk. Van slaapplek naar douche/wc, naar winkel, naar strand en terug. Hapje eten, potje kaarten. Een avondwandeling van een kilometer leidt ons naar het restaurant, waar ik mijn familieleden een mosselavond met Franse frites aanbiedt. De pannetjes en potjes gaan leeg. Ria noch Cor verteren alcohol, ik werk een biertje en een karafje wijn weg. 

Bon appétit, zoals het ook in het ‘Mercedes’-honk steevast het geval is. ’s Avonds nog een spelletje kaart en op tijd het bedje opzoeken (voor mij op begane grond). Tot het moment van ‘Adieu, chère cousine, cher cousin’. 

Een hartelijk afscheid volgt. Cor loopt mee naar de camping-uitgang en ik kan aan mijn fietsoefeningen beginnen, op weg naar het station van Frontignan-Ville.

Camping Tamaris, ’s nachts meer dan vijf sterren aan de hemel, place à souvenir superbe. 

Merci beaucoup, Ria en Cor, ik heb met volle teugen genoten.