Een vrijdagje in september van Cascais richting Guincho

Zijn we in de omgeving van Cascais eerder al naar/door de 'mond van de hel' gegaan, op een vrije vakantievrijdag mag enige rust ons ook worden gegund. Dat blijft net zo betrekkelijk als het weer, want we twijfelen onder de aankomende wolkjes tussen een stukje fietsen op de gratis leenfiets of een stukje wandelen op de gratis leenschoenen die van onszelf zijn. Lopen is beslist vermoeiender, dat blijkt bij de bici-uitleen. Enkele wachtenden staan voor ons, wij kunnen het geduld niet opbrengen. Straks zijn er geen fietsen meer over. Bovendien zijn onze benen nog jong van geest, dus ... voorwaarts mars, aan de wandel in de richting van het prachtige zandstrand van Guincho, dat vanuit Cascais tien kilometer naar het westen ligt. Eerst heb je 'Boca de Inferno' (die mond van de hel) op zo'n drie kilometer, dan ons hotel(letje) op ongeveer vijf kilometer, waardoor we vanaf vier hoog 'Pestana' hooguit vijfduizend passen enkele rit behoeven af te leggen. We zien wel hoever we komen.

Eerst vlakbij een bakkie leut slurpen. 'Meia de leite' heet de koffie met melk. Het vergt een kwartiertje wachttijd, tot rond elf uur, dan pas is het koffieapparaat in werking. Geen probleem, want het zonnetje schijnt en de oceaan buldert. Vracht-, container- en cruiseschepen laten zich buitengaats voor de haven van Cascais geduldig zien. Net zoals dat in Rotterdam Europoort of Fremantle, Western Australia het geval is. Het is dus net of via IJmuiden de Amsterdamse havens in zicht zijn. Nog effe niet, dus. 

De cafebaas kent Mokum in ieder geval wel. Hij heeft onlangs nog het 'red light district' doorgebanjerd. "Nee, geen musea bezocht. Daar ben ik geen type voor". Zijn ober - 'Be Cool' op zijn rug (T-shirt) - gaat binnenkort ook naar Amsterdam. Voor een tattoo-conventie. "Schiffmacher? Nooit van gehoord!". Hij is helemaal maf van tattoo's en zit zelf behoorlijk onder afbeeldingen die hij eigenhandig op zijn lijf heeft aangebracht. "Kijk, hier een duivel. Heb ik over de naam van mijn ex-vriendin geplaatst. Weet je, zelfs mijn oma van 84 draagt er een. Heb ik gemaakt, ja". 

Na de koffie wandelen wij een stuk langs de rotskust. Fietsers halen ons met gemak in, ondanks de pittige hellingen. We ontdekken de mooiste plekjes, van een vuurtoren tot een nieuwe 'Boca de Inferno' tot een geduldige visserman, die mosselen aan zijn vishaken prikt. "Geen goeie dag om te vissen", draagt hij uit, terwijl hij wel zijn best staat te doen op een heel mooi stekkie aan de oceaan. De aanrollende branding valt dit keer mee. Wellicht is het nog geen vloed. Wij hebben echter wel lekkere trek en zetten ons dus neer op een plek, waar sandwiches met delights from the sea worden geserveerd. "Niks mis mee", zegt Erna, waarna ze een flinke hap neemt. Ik geef geen antwoord, heb mijn mond al vol met lekkers uit de zee. Zeevruchten. We hebben onze portie fruit(s) weer binnen.

In energieke tred begeven we ons op de terugweg. Ons hotel dient zich spoedig aan en de receptioniste staat al klaar met hotelbadlakens. Heeft zij goed gezien, want ondanks mindere voorspellingen (regen in de middag) willen we aan de rand van het hotelzwembad van het zonnetje genieten. Dat lukt best. We zijn ruim twee uurtjes glinsterend onder de pannen (parasols), languit op de ligstoelen en af en toe plonzend in het door tegeltjes lichtblauw gekleurde water van het maximaal 1.40 meter diepe zwembad. We laten de jacuzzi aan de enige vrijgezel in de buurt, die constant boven de wervelingen blijft hangen. Hij gunt anderen dat plezier kennelijk niet. Nou ja, je kunt niet alles hebben, zegt Erna altijd. Op onze riante badkamer stel ik mij tevreden met een heerlijke douche. Weer een vakantiedag vrijwel weggespoeld, nog maar een paar te gaan. Ook al valt het Portugese weer voor de Portugezen tegen, wij genieten volop, want de temperaturen van in de twintig graden zijn voortreffelijk, eigenlijk zelfs te warm. Wat zal het komende weekeinde nog brengen? Cascais by night?