Warm welkom in Saung Angklung Udjo

Onze Java-gids Ajus is nooit in Nederland geweest. Toch kan hij ons behoorlijk in onze eigen landstaal verstaan. Soms proberen we wat Indonesische woorden te uiten, zoals vriend Hamatata heeft geëntameerd. “Apa kabar” doet Indonesische mensen inderdaad glunderen, de handen vouwen en “baik-baik” antwoorden, hetgeen wij ons ook spoedig als woordgebruik aanmeten. Wanneer Ajus naar onze geboorteplaats in Nederland vraagt, komt op Amsterdam spontaan een reactie bij hem los. Tot onze grote verrassing rept hij meteen over “Edam, Zaandam, Volendam, Marken, Madurodam”. Hoe hij eraan komt, beantwoordt hij met: “Van Nederlandse toeristen geleerd”. Enfin, het zijn tenminste geen vunzige woorden.

Na bezoek aan ereveld Pandu genieten we van een Indische lunch naast een vijver vol karpers. Dan volgt in ons programma een bezoek aan de Angklung-muziekschool van Pak Ujo in het plaatsje Padasuka, zeven kilometer ten oosten van Bandung. Javaanse kinderen geven daar een demonstratie van angklungmuziek, zang en dans. Zo’n muziekvoorstelling oogt nogal toeristisch, maar de kinderen weten met hun bamboe-instrumenten op aandoenlijke wijze het publiek in hogere sferen te brengen. De entreegelden gaan trouwens naar de opleiding die de kinderen ter plaatse krijgen. Bij het toegangskaartje is een miniatuur angklung-instrument inbegrepen.

Saung Angklung Udjo (SAU) is een kunstkring met een laboratorium voor opleiding, waar tegelijkertijd voor toeristen speciale uitvoeringen in de vorm van West-Javaanse kunst worden verzorgd. SAU heeft als doelstelling om de angklung-muziek als kunstvorm en identiteit van de cultuur waar men trots op is, te verwezenlijken. De idealen van wijlen Abah Udjo, die het instituut in 1966 heeft opgericht, worden ‘Legende Angklung’ genoemd. Hij ontving een missie-boodschap van wijlen ‘Bapak Angklung Dunia’ om het bestaan van angklung-muziek over de hele wereld te verspreiden, in de hoop dat via deze bijzondere muziek de vrede in de wereld, waarin wij leven en waarvan wij houden, tot stand wordt gebracht.

Zo’n twee uur worden een paar honderd toeschouwers op een bijzondere show met dans, muziek en wajangvoorstellingen getrakteerd. Tweehonderd van de vijfhonderd schoolkinderen, jonger en wat ouder, vertolken de hoofdrollen. Tot slot weet de zoon van Abah Udjo, die de school tegenwoordig runt, op begeesterende wijze alle toeschouwers in het muzikale spektakel te betrekken. Iedereen ontvangt een bamboe-instrument, dat op zich in toonhoogte verschilt van dat van de buren op de tribune. De dirigent orchestreert het geheel op uiterst attractieve wijze, waardoor uiteindelijk zelfs befaamde Beatle-songs van de tribunes weerklinken. Het bijzonder geslaagde evenement loopt om half zes ten einde, waarna we ons door het drukke verkeer, een onvoorstelbaar verkeersinfarct van auto’s en brommers, naar ons hotel begeven. Daar aangekomen ontdekken we tot onze verraste schrik dat in de hotellobby een andere (bedrijfs)party gaande is, onder het motto op spandoeken geprint: ONE TEAM, ONE SPIRIT, ONE VICTORY. Gelukkig duurt de op onze hotelkamer hoorbare muziek, begeleid door geschreeuw, slechts tot tien uur ’s avonds. Daarna vallen we in slaap, dromend van bamboe-muziekvoorstellingen en Wayang Golek-demonstraties. 

De wekker staat opnieuw op het nachtkastje: zes uur precies.