(101) SAM69+, over recordsik van 51 dagen

Vrijdag 27 maart 2015

Alle riemen los

Avonturiers trekken altijd mijn welgemeende aandacht, hoe zij ook heten of wat zij ook uitspoken. Zeebonken, landrotten, ijsvreters, woestijnnomaden, junglejongleurs, bergbestijgers, hemelbestormers, allemaal trekken ze aan mij. Maar ik trek niet met hen op, ik verorber slechts hun verhalen. Co-avonturieren is mij té riskant. Neem Ralph Tuijn, uit de Castricumse contreien. Veel mensen verklaren deze bezeten bijna-alles-kunner voor malloot, behekst door een onstuitbare drang tot afwijkend gedrag. Bijvoorbeeld op een fiets de dichtgevroren rivier Ob door Siberië helemaal afrijden, dat soort uitstapjes. Geen normalere fietsvierdaagse, geen huisje-boompje-gezinnetje, maar doldwaze zoektochten naar ogenschijnlijk onhaalbare uitdagingen. Vaak letterlijk om een grote plas te doen, oceanen te bestormen. Ralph is geen standaard waar maat op staat, integendeel. Er staat geen enkele op zijn ausdauer, bij hoge uitzondering gaan een of meer maten met hem mee.

Vier Britse metgezellen – drie mannen, één vrouw - en Ralph boeken een nieuw wereldrecord. Vorige week, roeiend over de Atlantische oceaan. Het kwintet steekt de grote plas in een roeiboot in 51 dagen en 17 uur over. Daarmee verbreken ze het bestaande record van 96 dagen ruimschoots. De snelle trektocht van Tuijn c.s. verloopt niet helemaal zonder strubbelingen, hij slaagt wel. Zoutwaterzweren op de billen zijn slijtende souvenirs.

Eerst is Guyana het einddoel vanuit startplaats Lagos in Portugal. De roeiers komen tenslotte aan op ‘Trinidad en Tobago’, eilanden in de zuidoostelijke hoek van de Caribische zee, voor de kust van Venezuela. Ze landen op Trinidad, het grootste van de twee. Tobago is beduidend kleiner, vooral veel minder bevolkt. Bij aankomst is ieder van hen een kilo of tien lichter dan bij het vertrek. De watertourdeforce vergt de nodige kracht, wisselvallig weer en slecht eten maken de reis tot een barre boze. Normaliter roeit Ralph in zijn uppie de oceanen over, dit keer past hij zich met zijn ‘medemensen-op-zee-show’ voorbeeldig aan.

“Met vier Engelsen in een bootje was mijn nieuwe challenge. Ik ben verantwoordelijk voor de groep en voor het navigeren. Dat wij nagenoeg perfect in onze opdracht zijn geslaagd, maakt mij trots. Al had ik soms de neiging om er eentje overboord te zetten. Die some-one was zó onhandig. Gelukkig heb ik mij kunnen inhouden”.

Hun wereldrecordpoging is nooit echt in gevaar gekomen. Alleen het materiaal kon roet in het zoute water gooien.

“Een week voor aankomst hadden we nog vier riemen over”, vertelt Tuijn na. “De andere zijn allemaal gebroken. We konden het ons niet veroorloven er nog een paar te verliezen. We moesten roeien met de riemen die we over hadden”.

De douane van Trinidad en Tobago maakt het hen lastig aan land te klimmen.

“Die was niet te spreken dat wij – onaangekondigd – wilden aanmeren. Hun toestemming kost ons uren van wachten, waar we niet op zaten te wachten. Ze doorzoeken ons schuitje grondig, tot op en onder de bodem. ‘Papierwerk’ duurt daar uren. Ik denk dat zij ons niet vertrouwden, want ik droeg een baard van 51 dagen, bijna 52! Scheer je weg, luidde hun laatste bevel”.