Op doorreis door Kakadu National Park

In het Top End van Australië voelen wij ons zeer welkom. De reis van een perfecte week per luxe personenwagen is een groot genoegen, hoezeer we voor ons doen ook (te) vele kilometers moeten afleggen, zo’n 1.300 in totaal. Het enorme Kakadu NP blijkt meer te zijn dan alleen maar een nationaal park. We ontdekken een spectaculair ecosysteem, uitbundig gevuld met wildlife, besprenkeld door watervallen en - eerder aangegeven - op verschillende plaatsen gekenmerkt door eeuwenoude rotskunst, vibratie voor onze geest, in duizenden jaren door Aboriginees aangebracht.

Wij waren in Darwin, de enige tropische hoofdstad van Australië, dichter bij Bali dan bij Bondi Beach (Sydney), vér verwijderd van de rest van het land. De outback, het Top End, hoe we het gebied verder ook noemen, moesten we nog intrekken. Jabiru als eerste doel, Katherine en Batchelor daarna.

Enorme afstanden over lege wegen, die in de ‘Big Wet’, het natte moessonseizoen, soms onbegaanbaar zijn. Borden langs de weg fungeren als graadmeter voor waterstanden, die tot meer dan vier meter hoogte kunnen oplopen. In de staart van het droge seizoen kunnen wij ons dat in oktober moeilijk voorstellen, hoeven daar gelukkig ook niet voor terug te keren.

Cooinda is een van de belangrijkste toeristische ‘hubs’ in Kakadu. Modderige wetlands staan bekend als Yellow Water, uitdagender klinkt ‘Ngurrungurrundjbade’, inheems struikelblok voor het zelfde gebied. Boottochten vormen hier het hoogtepunt, zeker als zij tijdens sunset of sunrise worden gemaakt. Wij genoten volop van zo’n twee uur durende, fantastische vaartocht.

Bestemming ‘Cooinda Lodge Kakadu’ bereiken we via Kakadu Highway. Het reisadvies tipt Nourlangie Rock en Bowali Visitor Centre. We twijfelen om de hoofdweg te verlaten en in Nourlangie - ‘Burrungkuy’ in Aboriginal taal - een tussenstop te maken. De 4WD-route naar Jim Jim Falls en Twin Falls lijkt ons avontuurlijker. Laten we er in het fraaie Bowali Visitor Centre nu achterkomen dat ondanks het droge seizoen de toegangsweg naar deze watervallen dicht is. Spijtig. Goede gelegenheid om onze opvatting te uiten: “We kunnen toch niet alles zien”. 

Het Bowali-bezoekerscentrum biedt via wifi gratis verbinding met de buitenwereld, ons lang niet overal gegeven. Bovendien raken we in gesprek met een mannelijke leeftijdsgenoot uit Brisbane, die hijgend en zwetend zit uit te puffen. 

“I am old and pathetic”, oordeelt hij over zichzelf. 

Zijn vrouw is beter ter been om toeristische bezienswaardigheden onderweg aan te doen. Wij stellen ons tevreden met een kop koffie - eentje gratis vanuit ons voorgaande verblijf aangeboden - en de wifi-toegangscode die uiteindelijk onder ‘moonshadows’ werkt. Soms weet bedienend personeel zelf niet meer hoe het paswoord luidt.

Cooinda Lodge Campground & Caravan Park ligt in het hart van Kakadu NP. Op ongeveer een kilometer afstand bevindt zich het ‘Warradjan Aboriginal Cultural Centre’. We bewonderen hier de tentoongestelde ‘creation stories’ met op de achtergrond muzikale didgeridoo-geluiden. 

Een nachtje later staan we bijtijds op voor onze Yellow Waters Cruise, om aansluitend naar Katherine te rijden, waar we de eerste nacht in Nitmiluk doorbrengen. De Campground Map heet ons hier welkom namens ‘the Jawoyn people’ en verstrekt belangrijke informatie om het beste uit ons verblijf te halen. De grappigste boodschap is die over het wildlife: ‘Hier zwerven het hele jaar door behendige wallabies, die altijd op voedsel uit zijn, vooral ’s nachts’.

We hadden vanuit Nitmiluk een tour naar de Cutta Cutta Caves kunnen maken. Dat vergt opnieuw de nodige kilometers autorijden, dus laten we het aan ons voorbijgaan. Het schema om aan de ‘Southern Walks’ mee te doen, is eveneens tamelijk complex. ‘Beat the heat and look after yourself. Do not commence the Southern Walks unless well prepared to do so!”. 

Het komt er niet van, want ons wacht vanuit Katherine een kano-tour op eigen gelegenheid door de tweede en derde gorge van Katherine Gorge. De diepe kloof van eeuwenoud zandsteen, uitgesleten door de Katherine River, trekt jaarlijks duizenden bezoekers. Zandsteensculpturen aan de zijkanten boven het water zijn begroeid met regenwoudgroen. Hier wonen en werken de ‘Jawoyn people’, die zonder dat wij hen zien hun cultuur ongezien met de bezoekers delen.

“De eerste keer dat je een croc ziet, is als z’n kaken knarsetanden”, aldus een gids van Nitmiluk National Park. “Verder hoor je hem niet, je ziet het water zich boven hem sluiten en weg is-ie”. Schoonheid en gevaar zijn in de Australische outback onverbrekelijk met elkaar verbonden. Wil je hier de animo vertonen om een rondje te zwemmen? Aan beide zijden ontdek je alom ingeslepen muren van zandsteen, voorzien van bosjes groene flora, afgezet tegen de helderblauwe hemel. Alsof gezichten van geesten, spirits de bezoekende mens nauwkeurig gadeslaan. Dit is heel oud land, zoveel is zeker, wel anderhalf miljard jaar oud. Hier bekruipt je het gevoel van een natuurlijke tempel met vlakke rotsgedeelten als altaar.

We zijn tijdens onze kano-tour - met z’n tweeën in een kajak - niet de enigen. Met een twintigtal andere avonturiers peddelen we niet op het goede moment. Of juist wel. De altaren zijn immers onbezet, geen croc of dodelijke waterslang te ontdekken. We kunnen dus met een gerust hart onze zwemkledij aantrekken en een frisse duik nemen … Of toch niet? 

We voelen ons hero’s met verhoogd hartritme. Wij gaan ook niet als eersten te water. Mensen kunnen zoveel zeggen. Als anderen het heerlijk blijken te vinden, wagen wij ook een nat pak. We houden ons vast aan het idee dat crocs eerder terugdeinzen dan toehappen, wanneer zij teveel spartelende kano-ers aantreffen. Dat idee is uitgekomen. Alle peddelaars zijn na een heerlijke, spannende dag weer op het juiste punt gearriveerd. We moesten even wachten op de allerlaatsten in de warme, warme warmte. Zoektocht naar een schaarse schaduwplek, in afwachting van de boot, die ook nog even op zich liet wachten, alvorens ons naar de bewoonde wereld terug te loodsen.