(11) SAM68/69, over kuierlatten in de sneeuw

Zaterdag 27 december 2014

Koningin Regula en het skiën

Voor en tijdens de kerstdagen van 2014 draagt Het Witte Huis in Soest een donkere alpino. Onder die pet genieten wij een aangenaam verblijf. Aan alles komt een einde, ook aan culinaire kerstwinterpret. Nog wat slaperig openen wij – op derde kerstdag, thuisreisdag - onze ogen. Hoe snel verandert de wereld? Gisteren nog arm in arm over het groene gras langs de hofvijver achter Soestdijk, vandaag roepen bus en trein ons huiswaarts. Ik schuif de gordijnen open. Het Witte Huis doet zijn naam volledig recht, volledig onverwacht. Het hotel draagt een witte muts. “NS hanteert een aangepast dienstrooster”, meldt de receptioniste.

Voor de hoteldeur wachtend op de bus naar NS-station Amersfoort schuiven mijn gedachten een kleine halve eeuw terug in de tijd. Ik reis naar het Zwitserse Pontresina voor mijn eerste wintersportvakantie. Dikke pakken sneeuw alom, op alle wegen en op alle daken. Op het rooster staat skiles met Zwitserse juf Regula voor de klas. Zij is de ski-koningin, waarop ik op slag verliefd raak. Probeer dan maar op de been te blijven. Onder nul heb ik het tropisch warm. Ik doe mijn handschoenen uit. Ik vergeet het nooit. Komt de lieve juf – mijn vorstin – me dat verbieden! Ik hardnekkig eigenwijs, zij onverbiddelijke ski-poot stijf, de ganse week.

In Soest en Amersfoort ligt een beetje drab op de weg. De bus is precies op tijd. De helft van de treinen ligt uit het schema. Wij checken in en lopen linea recta de sprinter naar Utrecht binnen. Stille trein, coupé de silence. Muts en sjaal af, handschoenen uit. In Utrecht valt ons veel geluk ten deel. De intercity met tien minuten vertraging kunnen wij zo instappen. Geen minuutje wachttijd vereist. Opnieuw een stille coupé, zonder gebod tot silence. Hoe is het mogelijk?

Helaas verdwijnt de verse Utrechtse sneeuw snel van de bodem. Maar Graubünden en Engadin doemen in mijn hoofd op. Sankt Moritz, het mondaine skioord waar vorsten en andere rijken der aarde nog altijd op hun kuierlatten stappen. Stel je voor: je ontmoet Farah Diba met haar sjah van Perzië bij de skiliften. Of bij de Olympia Bob Run, de fameuze 1.612 meter lange bobbaan, die ieder jaar opnieuw in drie weken uit vijfduizend kubieke meter sneeuw en vierduizend kubieke meter water wordt aangelegd. Dat moet én mag wat kosten.

Met warme gevoelens denk ik terug aan mijn gletsjerafdaling van de 2.973 meter hoge Diavolezza (Duivelsberg). Hij kost mij een hele middag lang, onuitwisbare indruk. Het schitterende panorama met zicht op de Piz Palü. De spanning in de Standseilbahn uit 1907, die in een percentage van 52 naar Muottas Muragl op 2.453 meter hoogte kruipt. Uitzicht over Val Roseg en in de richting van Alp Languard. Grandioze herinneringen.

Eens wil ik terug naar het enerverende Engadin. Ooit nog eens een ontdekkingsrit meemaken in de Bernina Express - tussen Tiefencastel en Tirano. Deze keer met mijn eigen koningin Ernina. Zwitserse boemeltjes kuieren door weer en wind, altijd, hoe dik de pakken sneeuw ook.