(186) SAM69+, over gezondheid en (on)geluk

Zaterdag 20 juni 2015

Stootje en saudade

‘Straks in Beverwijk het mijne’, besluit ik tekst (155) van een maand geleden.

Ik zit in DML-wachtkamer 6 van het Rode Kruis Ziekenhuis. Erna naast mij, het is doodstil. Als in een touringcar, wachtend op bestemming te worden gedropt. Wat is míjn bestemming in deze kliniek?

“Vind je het spannend?”, vraagt Erna. Ik weet niet wat te antwoorden. De uitslag van het onderzoek, dat mijn ‘voedselkanaal’ (zie 155) onderging, wacht op me. Ziekenhuisbeleid verplicht dat iemand meekomt, zoals het – tegen mijn wil – obligaat was dat iemand me na het onderzoek kwam ophalen. Ik kan best alleen tegen een stootje. Aan hospitaalcodes blijkt niet te tornen. Voor standvastige medici breng ik waardering op, anders dan voor draaiende politici. Natuurlijk kies ik Erna als gids, mijn partner in zekere én onzekere omstandigheden.

Wanneer je per bus naar je accommodatie wordt getransfereerd, is het ook een onzekere situatie. Wij maakten dat onlangs nog op Lanzarote mee. Midden in de pikdonkere nacht langs diverse ‘stops’ om vakantiegangers te droppen. Rustige omgeving heeft onze voorkeur, we worden als laatsten bij ons verblijf afgeleverd. Gaar, gammel, geradbraakt, maar opgelucht.  Gezond en wel zijn we op de juiste plek gearriveerd.

Ik lees de krant. ‘De buschauffeur werd waarschijnlijk onwel toen hij Nederlandse vakantiegangers van het vliegveld naar hun hotel bracht. Het voertuig sloeg met 34 toeristen erin over de kop. Drie van hen overleden. De vakantie van de toeristen was net begonnen. Anderhalf uur eerder zijn zij in Faro geland. De touringcar reed vanaf het vliegveld naar het stadje Portimão, her en der stoppend om passagiers bij hun hotel af te zetten. Vijftien gasten hadden de bus inmiddels verlaten. De bus vervoert nog 34 passagiers als het voertuig omstreeks middernacht Nederlandse tijd over de kop slaat in de buurt van de kustplaats Albufeira’.

Ik denk aan onze nachtelijke busrit over Lanzarote. De bestuurder reed vrij stevig, ook hij wilde op tijd op zijn bestemming zijn. Thuis, waar zijn echtelijke sponde staat. Als passagier ben je afhankelijk van hem, van zijn bus, van zijn snelheid. Meestal gaat het goed, net als met vliegreizen, waarin je als passagier ook bent overgeleverd. Mijn gedachten zwenken van links naar rechts. Wij waren ooit in de Algarve, niet met de bus. Ik bestuurde onze huurauto. Heb je het dan meer in eigen hand? Wat bedoel ik?

In afwachting van de woorden van de dokter houden leven en dood mij even bezig. Saudade, Portugese gemoedsstemming. Het busongeluk blijkt een vierde dodelijk slachtoffer te hebben gevergd. Ons wachten loopt geruime tijd uit. Wat krijg ík straks te horen? Dan gaat de deur van de artsenkamer open en roept de medicus ons naar binnen …

‘In de bus van spanning naar uitslag, vóórdat ik het wist

Niet zal ik die rit vergeten, dat jij naast me heb gezeten

Ik keek jou aan, jij keek mij aan, de ‘doc’ kwam toen …

In de bus van spanning naar uitslag gaf ... jij … mij … een … zoen!'