(214) SAM69+, over eerste klas reizen

Zaterdag 18 juli 2015

Keulen of Frankfurt

Naar Keulen treinen wij niet iedere maand, dus nemen we het zekere voor het onzekere. We zorgen ruim voor vertrek van ICE 123 Amsterdam-Frankfurt (Main) op Amsterdam Centraal aanwezig te zijn. Valt een NS-trein van Heiloo naar onze hoofdstad uit, hebben we nog enige speling. Om 9.01 uur is het druk op station Heiloo, maar op perron 1 van Amsterdam CS is het genieten van gratis koffie in de VIP-lounge. Debuterend binnentredend zijn wij conform tijdschema zeer op tijd en nuttigen zelfs een tweede gratis cappuccino. Eerste klas. Een kwartier voor vertrek zien we de ICE langsschuiven. Hij nestelt zich langs het perron op de noordelijke stationskop. ‘ICE International van Amsterdam naar Frankfurt staat klaar voor vertrek’, galmt een omroepstem onder het koepeldak.

Wij verlaten onze luxe lounge om rijtuig 29 op te sporen - eerste klas, helemaal vooraan - en gereserveerde zetels 063 en 065 in te nemen. Riante ruimte die we tussen de rails niet gewend zijn. De ‘lady-speaker’ aan boord heet ons als passagiers welkom in het Nederlands, Duits en Engels. Zij ratelt ook de volledige route op - drie keer herhalend - die we al op papier in ons bezit hebben gekregen. Utrecht, Arnhem, Oberhausen, Duisburg, Dusseldorp. Anders dan in het luchtverkeer legt zij nog eens uit hoe en waar en hoe laat en naar welk perron wij zouden kunnen overstappen. Kortom, probeer geen hoofdstuk uit een boek te lezen, je wordt bij elk tussenstation door een niet om aan te horen onvervalst Nederlands accent gestoord. Bij de service inbegrepen. Helaas.

Op Utrecht Centraal stappen twee ‘Haagse dames’ in. Zij torsen koffertjes, die straks niet meer als handbagage met het vliegtuig mee mogen. Hun zetels blijken de stoelen vlak voor ons te zijn. Weg met de rust, zij zijn er ook, nadrukkelijk. Verder geen boe of ba(h) in onze richting. Druk, druk, druk om te gaan zitten. Dan staat een van de twee op, draait zich om en kijkt mij secondenlang aan. Over mijn leesbril kijk ik secondenlang terug. Haar gepolijste lippen openen zich: “Mag ik u wat vragen?”.

Door hun entreegedrag heb ik al afstand genomen. “Nee”, antwoord ik kortaf. Ik vervolg met “Ik weet wat u wilt vragen”. De ‘dame’ kijkt me verbouwereerd aan. Mijn aanvulling verrast ook. “Ik zet uw koffer wel in het bagagerek, maar ik heb een hekel aan mensen, die niet eens even een groetend goedemorgen kunnen opbrengen”. Geen woord Haags, ik ben ook geen diplomaat, ik ben Mokummer. Maar mijn boodschap komt over. De Haagse verontschuldigt zich. “Ik wist niet welke nationaliteit u had”.

Ja ja, dan kan ik het echt niet laten en riposteer met “Chinees”. Ik knijp mijn ogen toe en vertoon een brede smile met langgerekt gesloten mond. Terwijl ik haar koffer optil, vraag ik “Leist u ook naal Keulen?”.

Zij reageert met haar reisbestemming: “Frankfurt”. Ik maak haar duidelijk dat zij een ander moet zoeken om haar koffer uit het rek te tillen. “Goede leis, mevlouw”.