(215) SAM69+, over transpiratie in Domstad Keulen

Zondag 19 juli 2015

Transparante taille

Keulen is geen mooie stad, ondanks Dom, Neumarkt en Heumarkt. Overvol toeristen lijkt het Amsterdam. Het Hauptbahnhof krioelt van rollende koffertjes, groepen Chinezen en andere bezwete mensen. Pleinen en terrassen puilen uit, geen tafeltje is vrij. Hartje zomer is het verkeerde moment op de verkeerde plaats. In de tweeduizend jaar oude stad rijzen temperaturen naar ongekende hoogten. Onze eerste dag is besmet met hitte die richting veertig graden Celsius gaat. Abnormaal. Wettervorhersage sagt etwa drie-en-dertig graden, dat is in de schaduw. Als je, zoals wij, per ‘Strassenbahn’ pendelt, stap je een heteluchtoven binnen, die tot wel vijftig graden reikt.

Eenmaal het Hauptbahnhof binnengevaren vinden we snel onze weg per ‘geheitzte' tram 7 naar ons hotel. Een dozijn haltes vergt ijskoud geduld. In Hotel Mercure West, halte Marsdorf, wacht ons een perfect verblijf. Vier sterren kamer, vier sterren rust, vier sterren bediening en viersterren verkoeling op onze kamer op vier hoog. Ook onze eerste avondmaaltijd op het terras van het hotel vieren we met lekkere trek.

Maar dan, maar dan, maar dan. In de tropische sfeer, af en toe een briesje, moeten we besluiten wat te doen. Erna wil in ieder geval naar het Ludwig Museum. We doen dat meteen, want daar binnen is de temperatuur museaal geconditioneerd. Ik besluit om me zetelend bij de entree te verpozen, op grond van verminderde behoefte om over drie verdiepingen tentoonstellingszalen te slenteren. Die entree is enorm ruim, licht en luchtig, bovendien heerlijk rustig. Op leer gezeteld wacht ik Erna’s inspectietocht af. 

Het bezoekersaantal rijst niet de pan uit. Ik onderwerp cultuurminnenden op mijn gemak een voor een aan een nadere beschouwing. Een bezoekster, alleen zijnde, trekt mijn bijzondere aandacht. Zij huppelt in een zeer transparante jurk langs, weinig gekunstelds daaronder, en hipt met haar fraaie figuurtje vrolijk naar de balie om een toegangskaartje te kopen. Tot mijn vreugde is de garderobe, net als de toiletten, aan andere zijde van het museum. De doorluchtige dame passeert mij derhalve om haar tas in bewaring te geven nog twee maal - eenmaal heen, andermaal terug -, waar ik geen enkel bezwaar tegen heb. Kunst is alleen kunst als er kunst op staat. Schoonheid slaat alles.

Als Erna terugkeert van haar vreugdevolle ronde door het Ludwig vraagt zij mij of ik me heb weten te vermaken. 

“Gaat wel”, luidt mijn standaardreactie in gevallen, waarin ik geen zin heb om alles te vertellen. Maar ik meld wel dat je toch heel veel vogels van verschillende pluimage ziet passeren.

Dat constateren wij ook als we bij de Keulse Dom de parade afnemen. Was ik eerder nog van plan naar boven te klimmen, zie ik er nu van af. In het grootse bouwwerk is het ondanks de drukte goed uit te houden. We vergapen ons aan prachtig glas-in-lood.

“Goh, wat is het hier heerlijk koel”, oordeelt Erna. Ze heeft gelijk, maar plaatsnemen in de bankjes, zoals velen doen, gaat ons toch te ver. Wij zoeken wel een bankje langs de Rijn.