(252) SAM69+, over toonbeeld van moed en veerkracht

Dinsdag 25 augustus 2015

Jol zonder babbalas

Zuid-Afrika is een sportgek land. Is voetbal vooral onder donkere inwoners populair, blanke Zuid-Afrikanen houden meer van rugby en cricket. Toch lijkt voetbal ook bij hen steeds populairder te worden. In de jaren 1990 probeert Nelson Mandela blank en zwart in Zuid-Afrika te verenigen. De in 2013 overleden eerste zwarte president van het land begrijpt de verbindende kracht van sport als geen ander. Op het moment dat de apartheid is afgeschaft, mag Zuid-Afrika als beloning het WK Rugby en het Afrikaanse voetbalkampioenschap organiseren. Beide toernooien groeien uit tot een enorm succes.

In 1995 reikt ‘Madiba Magic’ in het tenue van de ‘Springboks’, het Zuid-Afrikaanse rugbyteam, de wereldbeker aan de blanke Zuid-Afrikaanse rugby-aanvoerder uit. Dat Mandela het Springbokshirt draagt, getuigt van grote symbolische waarde. Het overtuigt de bijna uitsluitend blanke rugbyfans op de tribunes definitief dat zij van hun zwarte president niets hebben te vrezen. Een jaar later zit Madiba ook op de tribune als ‘Bafana Bafana’, het nationale voetbalelftal, in eigen land de Afrika Cup wint. Binnen twee jaar zegeviert Zuid-Afrika onder toeziend oog van zijn president op ‘magische wijze’ in de eerste twee belangrijke sportevenementen waaraan het land deelneemt. Blank en zwart verenigen zich in de feestvreugde op straat. 

Tien jaar later sleept Zuid-Afrika de organisatie voor het WK Voetbal 2010 in de wacht. 

In 2009 gaat de film ‘Invictus’ van regisseur Clint Eastwood in wereldpremière. De rolprent is op het leven van Nelson Mandela gebaseerd. Het boek ‘Playing the Enemy: Nelson Mandela and the Game that made a Nation’ (van John Carlin) vormt de grondslag. De filmtitel is een lievelingsgedicht van de gastheer van de Wereldbeker Rugby - Mandela -, die zijn verdeelde land probeert te verenigen. Invictus is Latijns voor ‘onoverwinnelijk’. Het gedicht is van William Ernest Henley, hij schrijft het in 1875.

Invictus

Out of the night that covers me,
Black as the pit from pole to pole,
I thank whatever gods may be
For my unconquerable soul.

In the fell clutch of circumstance
I have not winced nor cried aloud.
Under the bludgeonings of chance
My head is bloody, but unbowed.

Beyond this place of wrath and tears
Looms but the Horror of the shade,
And yet the menace of the years
Finds and shall find me unafraid.

It matters not how strait the gate,
How charged with punishments the scroll.
I am the master of my fate
I am the captain of my soul.

De Droomreis

Vanuit de nacht die mij bedekt
Aardedonker van pool tot pool
Dank ik welke God dan ook
Voor mijn onoverwinnelijke ziel

In de klauwen van omstandigheden
Gaf ik geen krimp, noch schreeuwde ik het uit
Onder geknuppel van het toeval
Is mijn hoofd bloedig, maar niet gebogen.

Voorbij deze plek van toorn en tranen
Duikt slechts de verschrikking op van schaduw
Maar de dreiging van de jaren
Vindt en zal mij vinden: onbevreesd

Het doet er niet toe hoe smal de poort
Hoe beladen met straf de toekomst ook is
Ik ben meester over mijn lot
Ik ben de gezagvoerder van mijn ziel

William Ernest Henley schrijft het gedicht terwijl hij van zware operaties revalideert. Hij blijkt onoverwinnelijk. Onverslaanbaar is ook Nelson Mandela, die eveneens weet wat (pijn) lijden is. 

Madiba Magic zit niet op de tribune, maar ik voorspel: "Eens wordt Zuid-Afrika wereldkampioen voetbal". Ik vermoed in 2050 als ik in ‘Bafana Bafana’-shirt  op de tribune in Kaapstad de longen uit mijn lijf op mijn vuvuzela blaas.

Mijn Droomreis! (na die van 2015).

(Jol = feest, babbalas = kater, in Zuid-Afrikaans)