(28) SAM69, over het levensteken van Fidel

Dinsdag 13 januari 2015

Ook ‘Pluisje’ spaart handtekeningen

Sinds november 2005 mag op Cuba officieel worden gesproken over de tijd na de Máximo Líder. Fidel Castro, geboren op 13 augustus 1926, zegt het dan zelf in een vier uur durende toespraak. “Wij ontkomen er niet aan ons deze vraag te stellen, gelet op het machtige imperium dat tegenover ons staat. Ze wachten daar op de natuurlijke en volstrekt logische gebeurtenis die iemands dood nu eenmaal is. In dit geval bewijzen ze mij een grote eer door aan mij te denken …”.

Een jaar eerder gaat Fidel na een toespraak in Santa Clara voor het oog van draaiende camera’s van internationale televisiestations languit neer op het podium. Als zijn begeleiders hem op een bank leggen, geeft hij geen enkele blijk van pijn. Hij verontschuldigt zich, pakt de microfoon en zegt: “Voor het geval men wil gaan speculeren: ik voel dat ik iets heb gebroken in mijn knie en misschien ook in mijn arm. Misschien, ik weet het niet zeker. Maar ik ben gezond”.

Fidel werd nooit moe om bij elke gelegenheid zijn uitstekende lichamelijke gezondheid te benadrukken. Die valt ook niet te ontkennen, mede gelet op de hoeveelheid werk die hij heeft verzet. Veel van zijn slechte gewoonten heeft hij afgezworen. Dertig jaar geleden gaf hij zijn geliefde sigaar op die Cubaanse sigarenmakers eigenhandig speciaal voor hem en zijn gasten draaiden. Fidel bazuint rond dat hij het goede voorbeeld in een antirookcampagne wil geven. Het is vooral zijn lijfarts, die hem adviseert. Ook alcohol raakt hij sindsdien niet meer aan.

De Cubaanse leider stond ruim een halve eeuw aan het hoofd van de Cubaanse staat. Hij regeerde langer dan welke andere regeringsleider ook. Hij overleefde talrijke moordaanslagen. Op zijn tachtigste verjaardag verschijnt een documentaire over de Cubaanse revolutie. Het is 8 januari 1959, Fidels grote dag na een vijf dagen durende triomftocht dwars door Cuba. Onder toejuichingen van een onafzienbare mensenmassa wordt de voormalige advocaat, staande op het balkon van het presidentiële paleis in Havanna, luidruchtig ingehaald.  Een oudere man verwondert zich over de bebaarde rebellenleider in olijfgroen gevechtspak die hij tot dan toe alleen van horen zeggen kent. “Dat die man niet naar de wc moet! Dat die man nooit hoeft te plassen! Wat is dat eigenlijk voor een man?”.

Op 88-jarige leeftijd is de held van Moncada meer dan zomaar een mythe. Met zeven geweren en een handjevol strijders heeft hij toenmalig dictator Batista bedwongen. Op 17 november 2005 spreekt Fidel Castro voor het eerst in het openbaar over zijn dood. “We hebben maatregelen getroffen, zodat we niet voor verrassingen komen te staan”.

Op 13 januari 2015 stuurt Fidel Castro een brief met handtekening naar zijn vriend, de oud-Argentijnse stervoetballer Diego Armando Maradona. Hij wil daarmee geruchten over zijn overlijden de kop indrukken. ‘Pluisje’ toont de brief op de Venezolaanse televisie. “Het gaat heel goed met Fidel”, zegt hij.

De mythe Fidel zal blijven voortbestaan. De grote vraag is wat er na zijn overlijden op Cuba staat te gebeuren.