(352) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (9)

Donderdag 3 december 2015

In een hoek van het kerkplein scheldt een zestal zich vervelende Spaanse pubers elkaar voor rotte vis uit. "Cabron! ". "Capullo! ". Bacalhau? Schelvis? Op de hoek nemen wij een kopje koffie en een pilsje, bij elkaar voor twee euro. Dat levert frisse moed om in de richting van de Teide te koersen, met de bedoeling om de orgelpijpen te beluisteren - Los Organos. We missen echter de richtingbordjes - slordigheidje van chauffeur - en na een tijdje stijgen beseffen we dat je veel looplust moet hebben om een wandeling te maken. Die hebben we even niet, verwend als we zijn met bergmassieven uit de West-Amerikaanse nationale parken op ons netvlies.

Ten tijde van de Guanches wordt Valle de La Orotava (vallei) al beschouwd als een van de rijkste landschappen van Tenerife. Spaanse kolonisten trekken hier naartoe, het dal is nog steeds een luxe boerenoase. De stad La Orotava, met het best bewaarde historische centrum van de hele archipel, komt in de 18-e eeuw tot bloei als belangrijke families uit La Laguna hier komen wonen en de rijkdom, die zij met hun wijn hebben verworven, aanwenden om landhuizen en kerken te bouwen.

In La Orotava heeft de menselijke uitstoot van de net afgelopen processie onze drang om langdurig in de auto te zitten naar de zevende hemel gezonden. Maar uitgebreid wandelen hoeft dus ook weer niet, want het is 12.30 uur. Etenstijd dus. Dat is op het terras van een goed aangeduid restaurantje te zien. Alle tafels zijn bezet, spelende kinderen te over.

Hoewel we flinke trek hebben, daagt dat adres ons niet tot bunkeren uit. We sturen bij en maken rechtsomkeert. Naar de top van de Teide komt een andere keer wel aan de beurt. In Aquamansa stoppen we bij Bar Restaurante ‘Cruz de Tea’. Het is tamelijk klein, lijkt onbezocht, maar het terrasje met knalblauwe plastic tafeltjes en stoeltjes lokt. Uitzicht op zee in de verre diepte en - Erna ontdekt ze in de schaduw - aan de andere zijde de donkere silhouetten van orgelpijpen. Los Organos in het vizier.

Zo zitten we muy bien aan gemengde salade, die een biefstukje - nou ja, stukje, zeg maar gerust stuk - voorafgaat. Slechts het geluid van een gele kanariepiet en twee wat grotere soortgenoten, ieder in hun eigen kooitje aan de dakrand, begeleidt onze maaltijd. Zij vormen een waar huisorkest, de orkestbak getralied tegen de okergele muren van het barretje geplakt. Let wel, in de volle zon. Het dakje van de kooi bestaat uit een tussen de tralies gefrommelde reclamefolder.

Het is ongelooflijk maar waar, van de vijf tafeltjes en twintig bijbehorende stoeltjes zijn alleen de onze bezet. Terwijl de breeduit platgeslagen, toch dikke biefstuk - biftec de Res - toch prima smaakt, met reepjes patatas erbij. Als wij in Garachico terug zijn, beginnen veel Spanjaarden aan hun maaltijd, zo rond 14.00 uur. 

Garachico is op deze vrije dag, met een lang weekeinde als gevolg, tot een ‘gekkenhuis’ verworden. Geen parkeerplaatsje is meer vrij. Wij zullen onze ansichtkaarten op een ander moment moeten kopen.

(wordt vervolgd)