(353) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (10)

Vrijdag 4 december 2015

Bij ons appartement staan de auto’s vanwege het belendende restaurant Ribamar tot aan ons toegangshek geparkeerd. Wij kunnen er net tussendoor. Erna schuift het hek open en San Pedro rijdt de riante binnenplaats vol parkeerruimte en ficussen, yuca’s en eucalyptusbomen binnen. Achter onze rug sluit de poort ons af van het kippenhok met de naam Ribamar, tot de nok toe gevuld met kakelende Spanjaarden die hun maaltijd naar binnen werken.

Deze Goede Vrijdag is de beste sinds tijden. De hele dag schitterend weer, een namiddag en avond om te zoenen. Wij prijzen onszelf de hemel in, van waaruit twee hanggliders achter onze rug neerdalen. Tot bij achten hebben we op ons terras van de zon genoten, zo’n beetje tot de laatste planksurfer het water uitstapt. En die jongens weten het lang vol te houden, die kunnen er geen genoeg van krijgen. Moet je bedenken dat hun oceaangolfjes vergeleken bij die van Robbie Naish in Hawaii nauwelijks iets voorstellen.

“Soms begrijp ik niet waarom zij niet op zo’n hoge golf stappen”, oordeelt Erna in in mijn ogen volledig terechte wijsheid omtrent kennis van zaken in het planksurfen.

Voor wij het Paasweekeinde ingaan eerst nog maar even boodschappen doen in de supermercado ‘om de hoek’. Dit houden we niet voor mogelijk: todo tranquilo. Keuze te over en amper klanten, heerlijk. Bij de bedieningsafdeling voor vleeswaren en kaas moet je een volgnummertje trekken. Het venster wijst 34 aan, ik trek een bonnetje met 46. Er staan twee klanten, van wie er een wordt geholpen. De ander trekt na mij nummer 47. Als de eerste klant bediend is, vraagt de medewerkster in snel Spaans wie aan de beurt is. Het venster blijft gewoon op 34 staan, mijn buurvrouw laat haar bonnetje met 47 zien. Ik toon bonnetje 46 en krijg - in eerste instantie - voorrang.

“Twee ons jambon, por favor”.

“Doscientos?”.

“Si, si”.

De winkeljuffrouw pakt een grote bonk ham om plakken af te snijden. Dan nadert een andere klant uit de diepvriesbuurt verderop. Zij showt bonnetje nummer 45.

“Ik ben aan de beurt”, meen ik te verstaan.

De grote ham gaat terzijde, uitgebreide discussie volgt. Ik laat de polemiek passeren, zou het handiger vinden om op het toonbankknopje te drukken, 34, 35, 36, … , 43, 44, 45. Leg dat als Hollander maar eens in vlot Spaans uit. 

Hoewel de tweespraak niet is afgerond, krijg ik het voordeel van de twijfel. Dat voelt als een voorkeursbehandeling, een prerogatief. Vermoedelijk word ik ingeschat op slechts twee ons ham, waar mijn rivale weekendboodschappen voor haar hele gezin inslaat. Wat zeggen Tinerfenos ook al weer? “Todo tranquilo, todo tranquilo …”.

’s Avonds wandelen we nog wat door Garachico en doen de ene na de andere impressie op. Hotel ‘La Quinta Roja’ blijft de kroon spannen. Deze voormalige markieswoning - nu luxe hotel - huisvest schildpadden in de tuinvijver. Twee pittoreske patio’s sieren het pand. Elders in het dorp ontdekken we nog meer patio’s en een publieke tuin met put en bruggetjes. Dat wordt dus even stilstaan, reminisceren.

(wordt vervolgd)