(357) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (12)

Dinsdag 8 december 2015

Dubbele draak

Waar in Nederland ook, of in Spanjes Barcelona, tweede Paasdag bestaat. Dat geldt niet voor Tenerife. Hier gaan mensen gewoon aan het werk, waar wij een vrije dag of vakantie genieten, in alle rust of in duizelingwekkende drukte van een meubelboulevard. Op nog geen tien kilometer bij ons vandaan doen wij het heel kalmpjes aan. Volgens ons reisgidsje herbergt Icod de los Vinos 2.100 inwoners. Hoewel ik denk dat de drukker of zetter een nulletje over het hoofd heeft gezien, oogt het stadje heerlijk stil.

In een steile wandrace van minstens zestien procent ontdek ik in een smal straatje een Clioplekje. Erna handgebaart dat ik twee centimeter voor de neus van de auto achter mij sta, terwijl mijn eigen neus om de hoek net een nauwer straatje ingluurt. Ik trek de handrem stevig aan, laat de voetrem los - niet vergeten bij terugkomst omgekeerde volgorde te hanteren - en de Clio zakt nog een centimeter naar achteren. Muy bien, ik sta dus ik besta. Nu aan passagierskant uitstappen, want links blindeert een hoge muur mijn portier.

We dalen wandelend geen honderd meter of we ontwaren een magistrale, zij het kreupele drakenboom. Alsof hij stokken onder z’n oksels draagt. Ze hebben metalen steunen onder een paar zijtakken aangebracht. Aan een metalen ring om de machtige stam leidt een kwartet kabels naar naburige huizen die een vierkante kring om de boom vormen. Zo blijft onze manke vriend overeind, al vertoont zijn voet aan de stam enorme horizontale eeltkloven.

Een Spaanse buurvrouw op een Spaans balkonnetje tuurt over de kruin van de drakenboom. In mijn beste Spaans schreeuw ik mijn pregunta: “Drago Millenario?”.

Met een wijsvingertje heen-en-weer ontkent zij mijn geringe topografische natuurkennis omtrent Icods attractie. “No, no, no”, in het rappe ritme van een autoruitenwisser. Waarna ampele uitleg volgt over hoe wij, linksom of rechtsom - we mogen zelf kiezen - bij de ware Milenniumdraak kunnen komen.

“Si, si”, stimuleer ik haar voordracht enkele keren.

We ontdekken de tuin, waarin je tegen betaling van enkele euro’s entreegeld de gerenommeerde boom mag aanraken. Van commercie zijn wij nooit zo buitenproportioneel gecharmeerd, hoe mooi de tuin van buiten het hekwerk ook lijkt. Om mooie dingen te zien, hebben we vaak een neusje om dat zonder betaling te kunnen doen. Verderop is het hek vrij close bij de boom, hij raakt ons. Het kennersoog van Erna voor bloemen en planten is eenduidig. “Die eerste, die wij zagen, doet niet voor deze onder”, klinkt haar oordeel. Ik vind na enig ijsberen langs de afrastering dat zij volkomen gelijk heeft.

Later bewijst een folder dat binnengaan van ‘Parque del Drago’ aan Plaza de la Constitucion toch de moeite waard zou zijn geweest. Dan had Erna haar plantenkennis via Latijnse naambordjes kunnen opvijzelen. Drago Milenario. Bosque termofilo. Carbonera. Cueva volcanica Momias. Los Menceyatos. Barranco de Sauces.

“Volgens mij is dat net zo Spaans als wat hier staat”, leg ik uit. “Kijk maar: Entrada, Centro de Visitantes, Mirador. En hier is de uitgang: Salida.

(wordt vervolgd)