(370) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (22)

Maandag 21 december 2015

La Casa de los Balcones in het centrum van Villa de la Orotava, stammend uit het jaar 1632, is een prachtig huis, beroemd om zijn versierde balkons, zijn majestueuze gevel en door zijn karakteristieke patio met veel bewerkt hout. Allerlei kunstnijverheid van de Canarische eilanden is hier te koop, zoals calado-borduurwerk en gevlochten manden.

Opnieuw ontmoeten we bij de plaatselijke VVV een Nederlandse van origine, die hoewel zij al heel lang op Tenerife woont en nooit meer terug wil, haar Hollandse moerstaal uitstekend heeft bijgehouden. Een gezellig praatje volgt, maar de zware dag - in afstand zo’n 150 kilometer - willen we uiteindelijk met een maaltijd buiten de deur besluiten. Door mist afgewisseld met een vleugje regendrop keren we terug in het ons vertrouwde Garachico. Ter plaatse kiezen we voor Spaans eten, maar toch anders, namelijk bij Casa Ramon in Calle Estaba de Ponte. Op het stoepbord voor de deur staat comidas tipicas gekrijt. Het is rond 19.00 uur, tegen de deursponning leunt een oud vrouwtje.

“Is de keuken open, senora, la cocina es abierto?”.

Zij lacht haar halve gebit vriendelijk bloot: “Si, si”.

Geen ander mens te zien als we de ‘huiskamer’ binnenstappen van het oudje dat señora Lola blijkt te heten, familienaam Dolores.

“Vertel, senora Lola, wat zijn de comidas tipicas?”.

“Canarische soep met kikkererwten, cherne (zeebaars) en pappas arrugadas”.

Dat nemen we - we voelen aan dat er geen andere keuze is. Lola hobbelt naar haar keukentje achter een afscheiding. We zitten aan een tafeltje voor de houten inklapraampjes, met uitzicht op het smalle straatje. Vier andere tafeltjes zijn en blijven onbezet. Lola maakt leven in haar keuken. Zonder een kaart te tonen heeft zij ons haar menu voorgeschoteld. Nu is ze druk bezig. Ons staat vast een verrassing te wachten.

Señora Lola schuift langs met de zogenaamde droge witte wijn, die in een al of niet afgewassen frisdrankflesje zonder etiket van waarschijnlijk een half litertje op tafel komt, bijgestaan door twee glaasjes uit grootmoeders tijd. Wellicht is señora Lola oma, gelet op haar gebogen houding en weinige tanden, ze is toch maar mooi actief met zoon Ramon die zich de hele avond niet vertoont. Het is in zijn etablissementje in dit straatje hartstikke stil. Casa Ramon heeft belendend nog een dependance van een rommelkamer - een enkele deur als verbinding -, waarin vier tafeltjes, een bar, een kauwgumballen- en een fruitautomaat staan. Ook hier geen Ramon te ontdekken.

Vanaf onze plaats ontwaar ik een diepvrieskist met een gettoblaster op het deksel. Gelukkig staat het kreng niet aan, je weet maar nooit of señora Lola een beetje hardhorend is. Alle wanden hier staan dik in de donkerbruine lak, de lambrisering is van halve stammetjes gemaakt - pijnboom? -, aan een kant zelfs tot bijna plafondhoogte, waar bovenop de stammetjes de nodige grote dennenappels liggen uit te drogen.

Gelukkig drogen wij niet uit. Na wat slokjes van de wijn bekruipt mij het flauwe vermoeden dat de wc naast de diepvrieskist is, daar waar een deur open staat.

(wordt vervolgd)