(376) SAM69+, over Wassenaars hotel op stelten

Zondag 27 december 2015

Faulty Fletcher

Fletcher Hotel ‘Duinoord’ belooft een kerstarrangement om Kerst 2015 sfeervol te vieren. Twintig comfortabele kamers dringen zich op voor aangenaam verblijf. Wij reserveren een tweepersoonskamer comfort voor een vierdaags kerstweekeinde aan de Wassenaarse slag.

... Wat is lekkerder dan een korte vakantie in eigen land …

... Wij hopen u snel te mogen verwelkomen in een van onze hotels …

We bladeren in de sprankelende hotelgids met tientallen Fletcher-hotels. Hotel ‘Duinoord’ in Wassenaar - nu bestempeld als ‘Fawlty Towers’ - beschikt over twintig comfortabele kamers. Wij ontvangen kamersleutel 021 van een bijkans onvindbare ‘kamer’ met smalle schuifdeur als toegang, onder schuin dak op twee hoog. Niet echt comfortabel, meer faulty, ondeugdelijk. 

We zijn moe van de trip ernaartoe, we maken (nog) geen bezwaar.

Fawlty Towers doemt op. Om in ons tweepersoonsbed in de hoek te belanden, kruipen we over elkaar heen. Om op een stoel te zitten om te lezen, moeten we licht voorover bukken. Ook de wc biedt krappe zitplek. Belangrijke les: we hadden ons onverwijld met afkeuring tot ‘Basil’ moeten wenden. Oude, muf ruikende vloerbedekking van het gedateerde hotel, dat om een verfje smeekt, dubbelen onze opgedane ervaring ter plaatse.

Het vier-gangen-diner op kerstavond vergoedt veel.

Wij proberen tegen middernacht nog steeds de slaap te vatten. Onmogelijk door buren met kinderen, die laat op blijven, over de gang rennen, met deuren smijten en luid babbelen. Wanneer we iets willen zeggen, smijten zij hun kamerdeur dicht. Ons Fletcher-genoegen raakt gesmolten.

Op eerste kerstdagochtend meld ik mij bij de ontbijtober. De enige dienstdoende hoort mijn beklag geduldig aan. “Comfortabel is een internetterm, meneer. Dat betekent eigenlijk niets”. Alsof ik Manuel onzinnig Haags hoor bazelen. Het debat aan de ontbijttafel duurt een uur. De dienaar biedt een fles rode wijn ter verontschuldiging aan en belooft een andere kamer voor de twee volgende nachten. “Zet uw bagage maar verplaatsbaar klaar. Ik regel het”.

Wij maken een lange wandeltocht, komen ’s middags terug. De receptioniste weet van niets, overhandigt kamersleutel 021. Ik vraag naar de manager. ‘Sybil’: “Ik heb geen andere kamer. We zitten vol”.

Mijn wandelschoenen houden me overeind. Te langen leste krijg ik kamersleutel 015. “Nu moet ik andere mensen teleurstellen”, poogt Sybil ons met schuldgevoelens op te zadelen. Weinig kans, wel moet ik van twee hoog terugkeren. Onze kamer blijkt een rookkamer, het donkere, hoogpolige tapijt op leeftijd meurt ons tegemoet. Ik traceer Sybil, geef mijn mening en ontvang sleutel 014, een kamer met een zitje, waarin we rond ons bed kunnen lopen en tabak- noch hondengeuren huizen. Gedateerd is en blijft het, wij blijven nu ook.

Kerstdiners in dit hotel-restaurant zijn prima verzorgd, ik blijf eerlijk. De kamerbehandeling is schandalig schaamteloos. Bij vertrek meld ik ons af met de boodschap een klacht bij de managementtop in te dienen. Uit voorzorg betaal ik slechts tachtig procent van de totaalrekening. 

Wij zijn benieuwd of Fletcher’s topmanager van zich laat horen. Basil, Sybil en Manuel aan de Wassenaarse slag zetten hun hotel onverdroten voort op stelten.