(386) SAM69+, over kasteelkrakende klusjesvrouwen

Woensdag 6 januari 2016

Hout hakken in dikke trui

Op eerste kerstdag oogt het lenteachtig. Wij maken een wandeling langs het strand van de Wassenaarse slag naar Katwijk aan Zee. Op de terugweg verkiezen we het voetpad door de duinen, dat parallel aan het fietspad over duinhobbels kronkelt. Andere wandelaars komen we nauwelijks tegen, wielrenners des te meer. Een stevig gebouwde man snelt ons op zijn racefiets voorbij. Even later volgt een over haar stuur gebogen tengere vrouw, die verwoed poogt om aan te klampen. Bij een houten hutje met terrasje parkeert het duo de fietsen, zet de helmen af en stapt het cafeetje binnen.

Ook wij hebben behoefte aan een versnapering en gaan het knusse ‘kerststalletje’ in de Wassenaarse duinen binnen. Een paar tafeltjes in de oubollig ingerichte ruimte biedt plaats aan hooguit een tiental wandelaars en fietsers. Na onze fikse wandeltocht zijn wij toe aan een kopje koffie - Erna - en een pintje - ik. De afgestapte snelheidsduivels leunen tegen de glazen voorwand. Na hun wedren genieten ook zij van koffie - de frèle dame - en een Belgisch biertje - de lachende winnaar. Ze babbelen met zuidelijke tongval tegen elkaar. Bij navraag blijken het Brabanders, we raken aan de praat, gezelligheid kent geen tijd.

Wielrennen in de duinen is voor vader en moeder Verhaegh - we schatten hen achter in de veertig - wat voor ons wandelen door deze duinstreek is. Lichamelijk in beweging zijn en van de natuur genieten. Het stel komt vaak naar de kust, ook trapt het vele kilometers in Brabantse en Limburgse dreven onder de smalle bandjes door. Sportievelingen dus, waar gemakkelijk contact mee ontstaat. Vooral als wij melden een eenzame zwemmer in zee te hebben zien duiken, een activiteit die ons minder aanspreekt. Wanneer Erna aanvult dat haar moeder op haar oude dag - in de categorie der allersterksten - ook nog steeds gewend is om dagelijks een koude buitendouche te nemen, staat coureur Verhaegh op, loopt naar de toog en pakt het grootste wakkere ochtendblad van de dag voor de kerst. Vol trots vouwt hij de krant open en laat ons een reportage over twee hele pagina’s met grote kleurenfoto’s zien. In kapitalen knalt de kop ‘KASTEELTWEELING IN KERSTPALEIS’.

Je hebt opscheppers en opscheppers, maar in dit geval is het een waarachtig sprookje, dat vader en moeder over hun tweelingdochters vertellen. De eeneiige tweelingzussen Julia en Laura, 24 jaar geleden in het Brabantse Asten geboren, leven als prinsessen in een verwaarloosd kasteel. Château Dossin in het Belgische Wallonië, bij spookstadje Visé, tussen Maastricht en Luik. De dochters Verhaegh kunnen zo figureren als jonkvrouwen met blauw bloed, begrijpen wij. Zij bewonen het langdurig leegstaande pand met vijftig kamers onder primitieve omstandigheden. 

“Met dikke truien aan en van houthakken krijgen zij het vanzelf warm”, verwoorden hun ouders de leefstijl van hun meiden, die maanden lang zonder stromend water leven.  

Vraagtekens in onze ogen. Pa poseert bereidwillig met het krantenartikel. Ma Verhaegh glundert. “Stoere meiden, nietwaar? Zij zwemmen iedere dag vóór zeven uur ’s morgens in het koude water van de Maas”.