(393) SAM69+: ‘Tenerife, tijdje terug’ (33)

Woensdag 13 januari 2016

Pasodoble, petten, plasje

De musici staan zich gezellig keuvelend in verschillende groepjes voor te bereiden. Sommigen hebben hun jasjes uitgetrokken, ze hebben het nu al warm. Een actieveling klapt op het geïmproviseerde podium alvast tientallen klapstoeltjes uit. Wij ontvangen beiden een ‘Plan de Dinamización Turística’, uitgereikt door een vriendelijk gedienstige mevrouw in keurig wit overhemd en grijze rok.

We bestellen een otra ronda. Koffie en bier, bijna een vaste gewoonte.

Het inlegvel van het dynamische plan bevat het muzikale programma op een kleurrijk gesponsord A-viertje. Naast Spaanse namen als Santamaria, Julio Salgado en Gil Serrano, pasodoble en samba-tanguillo, ontdek ik de namen van Jacob de Haan en Jim Jacobs! Nederlanders in den vreemde?

Het concertprogramma begint met Santa Cruz de Tenerife, een pasodoble. Het een na laatste nummer staat vermeld als het onvolprezen ‘GREASE’. Wow, was Olijfje - vroeger was ik een beetje verliefd op Olivia Newton John - er maar.

Een tijdschema ontbreekt. We zullen wel zien hoe lang het concert duurt.

Twaalf uur precies. Het stemmen van de instrumenten begint, de flesjes water - aqua minerale zonder bobbeltjes - zijn uitgedeeld. De beiaardier neemt een nieuwe, kortere aanloop en slaat twaalf. Het is een kakofonie van geluiden die door een televisiestation aan het front in beelden wordt vertaald.

Een duif landt, bijna op het hoofd van onze Engelstalige buurvrouw. Met een servetje veegt zij iets van haar chique rok. Een vredesboodschap?

Zeker veertig musici, toch aardig wat jonge chica’s ertussen, anders dan op de geafficheerde foto, nu wel allemaal met hun eigen blaasinstrument in de hand, nemen de klapstoeltjes in beslag. Het podium is tot de laatste plaats volledig gevuld, alsof het nauwkeurig is berekend. De tv-camera zoemt in op de voorste saxofonist, de enige muzikant die zijn donkergrijze jasje nog aan heeft.

Rond het keurig netjes verzorgde grasperk met planten en bloemen, slechts een paar verdorde rosa’s te zien, drentelen jong en oud heen en weer.

“Hoezo dikke kont?”, vraagt Erna rondkijkend aan mij.

De houten VIP-stoeltjes, keurig met programmaboekje belegd, zijn alle onbezet. Het wachten is kennelijk op het roodwitte pettengezelschap. Waar hangt dat uit?

Twee autochtonen zijn zo vrij om twee VIP-klapstoeltjes uit de volle zon te verplaatsen en zetelen zich een meter of tien zijwaarts, in de schaduw. Goed bekeken.

Het is kwart over twaalf, de hobo’s dreinen hun dreun. Mijn plasje dringt aan, dat van Erna niet minder. Ik snel naar de patio. Alle deuren zijn gesloten. Tijdens het concert mag, zo lijkt het, niet geplast worden. Althans niet door dames. Want ik ontdek tussen de geparkeerde auto’s op de achterliggende parkeerplaats een cultureel stahoekje. Ik besef dat het politiebureau naast de kerk zit, vlakbij en in zicht, maar de Spanjaarden kennen het begrip ‘wild plassen’ toch nog niet in hun wetten?

Erna is beschaafder dan ik. Zij houdt haar aandrang gewoon op. Ik vind dat knap.

Bijna half een, de pasodoble begint. Spaanse klanken met een Spaanse beginslag, vrolijk, allegro. Van alle kanten klinkt luid applaus.

(wordt vervolgd)