(473) SAM70+, over wandelen in compacte natuurpracht

Zaterdag 2 april 2016

Wonderland rond Windermere

Lake Windermere is een van de zestien grotere meren in het Lake District, waar ook de hoogste bergen van Engeland zijn te vinden. Het grootste meer van dit District geeft haar schoonheid niet gemakkelijk prijs. Vanuit het centrum van het stadje Windermere is nauwelijks een glimp te zien. Om bij het water te komen, moet je op zijn minst een kwartiertje aan de wandel. Je kunt ook de kant van Orrest Head op lopen, een heuvel die fraai over het zeventien kilometer lange meer uitziet.

Eens in de tien jaar vriezen de meren in het Lake District dicht. Winterse dagen bieden spektakel, anders dan zonnige, zomerse dagen, waarin iedere zomer opnieuw de heuvels hun kleurenpracht in het wateroppervlak weerspiegelen. Om de tien jaar bedekt een winterse deken van sneeuw die heuvels. Je moet het treffen, maar dan toveren besneeuwde boomtoppen rond het meer het plaatje om in een winterwonderland.

Naast de meren vormen de glooiende heuvels een attractie als je langs de andere kant Orrest Head afdaalt. Verschillende voetpaden kruisen erdoorheen, hekken en doorgangen met beeldende benamingen laten je regelmatig glimlachen. Zo heet een hek ‘Kissing gate’, omdat het klapdeurtje de wanden aan twee kanten ‘kust’. Een nauwe opening in een van de stenen muurtjes staat te boek als ‘Fat man’s agony’ , martelgang voor de dikke man. Wie een beetje buikje heeft, moet hem inhouden om erdoorheen te kunnen. Al uitblazend heb je wel een nieuwe weide voor je, die en passant weer een verbluffend panorama over het meer biedt.

Het Lake District is lekker compact. Je rijdt met de auto in een uurtje van de oost- naar de westflank, waar ter hoogte van het dorpje Ravenglass de kust in zicht komt. Je kunt vanuit Windermere ook met een stoomtreintje naar Eskdale tuffen, een dal zo’n vijftien kilometer verderop. De trein was oorspronkelijk bestemd om kolen te vervoeren, maar het uitzicht onderweg maakt de krappe zitruimte meer dan goed. Met de auto kom je niet zo dicht langs grazende schapen, kronkelende riviertjes en steile heuvelwanden. Als de machinist de snelheid iets wil opvoeren, schept hij extra kolen op het vuur. Je waant je met de klassieke treinreis in een 19e-eeuws tafereel - totdat de machinist op zijn iPhone checkt of zijn trein op schema rijdt.

Het dal verderop, bij Wast Water, oogt zo mogelijk het meest afgelegen. Dit meer en de bijbehorende vallei zijn enkele jaren geleden uitgeroepen tot het mooiste uitzicht van Groot-Brittannië. Stoere steenmassa’s steken uit de waterspiegel steil omhoog. Glooiende schaapsweiden gaan op grotere hoogtes over in bergen met kale toppen. Scafell Pike is met 977 meter de hoogste top van Engeland. 

Een smal autoweggetje leidt naar het einde van Wast Water: Wasdale. Je waant je op deze desolate plek alleen op de wereld. De stilte wordt slechts doorbroken door het klateren van de rivier en het geroep van schaapsherders. De ‘Wasdale Inn’ is hier een juweel van een B&B, met pub. Altijd goed voor een bezoek.