(477) SAM70+, over aankomst op onbekend eiland

Woensdag 6 april 2016

Grote baas en Karel de Grote

Midden in de nacht ligt Nederland nog te rusten. Met een punctuele taxi zijn we in no time op Schiphol, waar het voor de ochtendvlucht van half zeven met Transavia naar Napels nog rustig is. Ondanks alle aanslagen verloopt inchecken, controle handbagage, broekzakken legen (zakdoeken eruit) vlotjes. Ruim op tijd zitten we startklaar voor onze trip met onbekende bestemming.

Twee uurtjes luchtruim en Napels ligt aan onze voeten. Chauffeur Christian staat bij de exit en brengt ons naar zijn achtpersoons taxi. Riant, want we zijn maar met ons tweetjes. Hij spreekt Italiaans en twee woorden Engels en wurmt zich door de spits om ons bij de veerboot naar Ischia af te zetten. Daartoe koopt hij vlak tevoren twee tickets, bij het reispakket inbegrepen. De boottocht - overvloed aan Duitsers aan boord - duurt een uurtje en is aangenaam zonnig, al zijn de einders wat heiig. 

Bij aankomst op Ischia - ons onbekende eiland - staat een collega ons op te wachten, belooft Christiaan plechtig. Althans, dat begrijpen wij uit zijn rap gesproken woorden.

Na precies een uur meren we af en stappen we met één koffer en twee rugzakken van boord. Op zoek naar een man met kartonnen bordje met mijn naam. De kade loopt leeg, wij blijven in de beetje brandende zon verloren achter. Van verderop komt een taxichauffeur om als eerste uit een rij van acht zijn diensten aan te bieden. In het Italiaans. Wij maken duidelijk dat wij op onze afspraak wachten, die nog niet is gearriveerd. We gaan voor een cappuccino, want ook in Italië is haastige spoed zelden goed. Bovendien kunnen we pas in de middag in ons hotel inboeken. Alle tijd, koffietijd.

Ons vermoeden is dat onze chauffeur mogelijk bij aankomst van de volgende ferry langs kan komen. Dat is dus een uur na onze aankomst. Niks hoor. Na een minuut of twintig komt een bazige Italiaanse baas langs en schreeuwt: “Hotel Carlo Magno???”. 

Beiden brengen wij een hoopvol “Si, si” uit.

“Driver comes, one minute!”.

Even later rijdt een achtpersoons busje voor met een oud baasje aan het stuur. Hij maakt een draai met zijn mini-bus  en stopt voor de grote baas. Die begint in onze aanwezigheid op zijn Italiaans luid en duidelijk zaken aan de bejaarde chauffeur uit te leggen, die wij niet begrijpen, hooguit kunnen aanvoelen. Een tirade van jewelste laat ons blijken dat iets is misgegaan. Dat baseren wij mede op het feit dat de tierende baas onze koffie voor zijn rekening neemt, als geste voor het genoten ongemak. 

Voor ons was de kwestie niet zo’n groot probleem, omdat we helemaal niet in een hurry waren en in eventuele nood andere taxi’s in rijen voor ons klaar stonden.

De oude baas legt onze koffer achterin, laat ons instappen en rijdt alsof hij aan de Grand Prix van Ischia deelneemt al foeterend en toeterend naar Forio, waar ons een bijzonder fraai en kleurrijk viersterren hotel opwacht. Hotel Carlo Magno oftewel Karel de Grote.