(478) SAM70+, over warme maaltijd en thermaal badderen

Donderdag 7 april 2016

Serpico Specialità

Op onze tijdelijke basis ‘Karel de Grote’ is het groot, ruim, riant en heerlijk rustig. Een bijzondere accommodatie, in een soort ‘Caesar Manrique’-stijl tegen de berghelling gebouwd. Onderkomens in blokjes van verschillende vorm, trappetjes en doorsteekjes, heel kleurrijk. Bovendien verspreid liggend drie lichtblauwe zwembaden, waarvan één met thermale temperatuur van 38 graden Celsius, ligstoelen eromheen. Planten, bloemen, cactussen, palmbomen, kortom een oord om langdurig te toeven. 

Wij hebben half pension, avondeten en ontbijt derhalve. De lunch nemen wij op het zonnige terras voor de bar aan het zwembad, panorama op de Tyrreense Zee. Een rijk gevulde salade met tomaat, mozzarella en tonijn, een bruschetta en een drankje. Dan kom je van een hazenslaapje in het vliegtuig wel bij.

Vervolgens gaan we in Hollands hoogzomerse temperatuur naar Forio aan de wandel. Bergafwaarts naar haven en zee. De zwaartekracht helpt, slecht wegdek en Italiaanse rijstijlen minder, maar we letten goed op. Tot een uur of half vijf, vijf is het siëstatijd, de winkels zijn bijna allemaal gesloten. Het echte toerisme is nog niet op gang gekomen, dus de horeca wordt ook amper bezocht. De verleiding van een Italiaans ijsje kunnen we niet weerstaan, ieder met zijn eigen smaak.

In Forio’s centrum treffen we vlakbij de fontein de winkeltjes van ‘Serpico Specialità d’Ischia’. Hier verkoopt men lokale en typische Ischia producten als marmelade, wijnen, likeuren, honing, limoncello, worsten en kruiden. In de buurt is ook de cosmetica-winkel met crème’s en handgemaakte zeep. De winkeltjes bestaan sinds de jaren 1800 en zijn door prominente clientèle bezocht. Ik noem niet alleen koning Lodewijk I van Beieren, maar ook Jackie Kennedy en Aristoteles Onassis, Liz Taylor en Richard Burton, Alberto Moravia, Pablo Neruda, Charlie Chaplin en W. Von Goethe. Allemaal jongens en meisjes die - net als wij - wisten waar ze het moeten zoeken. Ik weet trouwens niet of de laatste naam een schuilnaam was, zoals onze koning wel eens met W. A. van Buren signeerde.

De ruim twee kilometer terug naar boven vergde de nodige zweetdruppels. De winkels waren geopend, het verkeer verveelvoudigd. Echte stoepen kent de kronkelweg niet, het stijgingspercentage is ons onbekend, maar hoog. Kwestie van doorbijten voor geoefende wandelaars, die wij zijn. De vriendelijke Sebastian, Duitse buurman van ons appartement, had wel aangeboden om ons met zijn gehuurde scooter een lift te geven, maar wij hadden bij onze aankomst al begrepen dat hij daarmee was gevallen. Even niet meeliften dus, liever ploeteren tot we erbij neer zouden vallen.

Wat kan een verfrissende douche en een half uurtje late siësta voor het avondmaal genoeglijk zijn. Een glaasje rode wijn vooraf misstaat niet, alvorens wij ons - fatsoenlijk gedressed - naar het avondmaal begeven. Regisseur Dominico, onze veeltalige dienaar, wijst de weg naar tafel 39 en draagt ons op dit tafelnummer te onthouden. Al beseffen wij niet waarom, hij legt het ook niet uit, maar lacht alleen maar, vallen wij aan op een overheerlijk driegangen menu met zalm in de hoofdrol. Erna voel ik mij Peter de Grote.