(49) SAM69, over Bilbao en Bacalao

Dinsdag 3 februari 2015

Zeespin, cultuur en voetbal

Biskaje verwacht ons in zijn hoofdstad. Onze verwachtingen van Bilbao, stad met een geschiedenis van duizenden jaren en een onnavolgbare gastronomie, zijn hooggespannen. Het middelpunt is Museo Guggenheim, doelstelling én aanleiding om naar Euskadi (Baskenland) te vliegen. Hermano Juan doet zijn best om een combikaart voor Guggenheim en Museo de Bellas Artes op de kop te tikken. Vanuit Holland toegangskaarten regelen was niet mogelijk. Hopelijk hoeft Juan niet lang in de rij te staan. Hij arriveert een dagje eerder in een privé-jet.

Wij nemen intrek in Hotel Vista Alegre aan Calle Pablo Picasso 13. Dichtbij Plaza de Toros de Vista Alegre, arena met grijze bodem, een mengsel van ijzerhoudende steentjes en zand, tegen alle omstandigheden bestand. Als wij dat ook maar zijn. In ieder geval gaat de baret mee. Een stierengevecht gaan we niet bijwonen.

Bilbao’s gastronomie werkt als magneet. Van ’s morgens tot ’s avonds zijn cafés en pintxos-bars open. Tussen onze wandelingen door kunnen we staand van een tortilla, bocadillo of pintxos genieten. Een bocadillo is een sandwich, dat is bekend. Pintxos zijn Baskische tapas, verheven tot de rangen van de gastronomie. De variatie op tapkasten is eindeloos: koud met een prikker op een stukje brood, of warm als ovenschoteltje. Misschien stappen we een keertje of drie een restaurant binnen, aan een tafeltje voor drie. Wat stelt het menu del día voor, wiens voorkeur gaat naar welke specialiteit? Een viscose viskeuze, viscose in de zin van lekker zacht, goed vocht opnemend en luxe uitstraling. ‘Bacalao a la Vizcaína’ bijvoorbeeld, of de andere kabeljauw ‘Bacalao al pil-pil, die in olijfolie met knoflook en pepers. Ik weet dat Erna de tweede bijzonderheid niet verkiest – vast té gepeperd. Ik besef dat zij wellicht voor Kokotxas de merluza gaat, wangetjes van heek in olijfolie, met knoflook en peterselie. Wat zij niet kiest: Txanguro al horno oftewel zeespin uit de oven. Of toch?

In februari en maart trekken traditionele carnavalsoptochten door de stad. Als wij toch aan de wandel zijn, lopen we vast mee. Bilbao kent in februari ook het festival van hedendaagse dans, niet alleen in Guggenheim, ook in het oude pakhuis Alhóndiga, op de route van ons hotel naar het museum. Alhóndiga is een multidisciplinair centrum - spil van het culturele leven – waarin talloze activiteiten worden georganiseerd. De stelling luidt dat, meer nog dan in het Guggenheim, hier sinds 2010 de energie van Bilbao is samengebald, terwijl het verrassend blijft. Verrassingen kunnen geen kwaad, vooral niet omdat ik niet voor niks mijn 69ste verjaardag in Bilbao vier. Dus … óp naar dit Centro Cultural. Mocht het teveel van het beschaafde zijn, kunnen wij altijd nog naar Plaza de Campuzano uitwijken, waar in rood en wit geklede fans zich in de bars verzamelen, voordat zij op weg gaan naar San Mamés, het Baskische voetbalparadijs. Wie weet staat in dit nieuwe stadion Athletic Bilbao tegen FC Barcelona als verjaarscadeautje voor Juan en mij op het programma. Of Erna ook meegaat, in rood en wit?