(493) SAM70+, over stad tussen zee en bergen

Vrijdag 22 april 2016

Stanley en Squamish

Onze Canadese reis eindigt in een stad, waar het leven goed is. Vancouver is net als veel wereldsteden een smeltkroes van culturen met tientallen nationaliteiten. Hoewel de stad als gezegd niet de hoofdstad is, is hij wel de grootste stad van de provincie. Met 130 jaar stadsstatus is het een jonge, dynamische stad is, eentje zonder de typische stress die vaak in metropolen aanwezig is.

Het stadscentrum van Vancouver - downtown - is de basis van een lang schiereiland dat op een immens park uitloopt. ‘Stanley Park’ is een van de grootste stadsparken ter wereld, met een oppervlak van meer dan 350 hectare groter dan downtown Vancouver. We kunnen in het park over de paden wandelen en fietsen, mogelijk nemen we zelfs onze skeelers mee. In oude bossen met indrukwekkende douglassparren kunnen we heel gemakkelijk verstoppertje spelen, al ligt het gevaar van verdwalen op de loer. Ook zijn er diverse stranden en strandjes en staat er een van de grootste toeristische attracties van West-Canada, het Vancouver Aquarium.

De groene long in het midden van de stad is te danken aan de eerste gemeenteraad van Vancouver. Om hout te sprokkelen zijn in de jaren zestig van de 19e eeuw veel bomen gekapt. Het vrijgekomen gebied wordt vervolgens, als de spanningen tussen Engeland en de Verenigde Staten aan de grens oplopen, militair terrein. Ten tijde van de stichting van Vancouver - in 1886 - besluit de gemeenteraad er een permanent park van te maken. Stanley Park wordt vernoemd naar Lord Frederick Arthur Stanley, de Canadese gouverneur-generaal van 1888 tot 1893.

Imposante Costal Mountains, uitgestrekte parken, een mooie haven en het gerestaureerde oude stadscentrum maken de stad aan de Grote Oceaan tot een van de mooiste van de wereld. Het culturele hart van Vancouver is schiereiland Granville Island, gerenoveerd industriegebied aan de zuidkant van het centrum. Een enorme levensmiddelenmarkt, een mengeling van galeries, ateliers en zelfs een brouwerij zullen onze aandacht in deze triomf van stedelijke vernieuwing trekken. Vooral als je beseft dat het eiland oorspronkelijk moeras was. In 1917 is het drooggelegd, vervolgens als locatie voor scheepswerven gebruikt en in de jaren 1960 als braakliggende grond tot vuilstort gebombardeerd.

Tegenwoordig loopt half Vancouver in het weekeinde naar het eiland uit om op de overdekte Public Market boodschappen te doen, cappuccino of lunch te gebruiken, langs winkels en werven te wandelen en talrijke straatartiesten te bewonderen. Met een beetje geluk tref ik een proeverij van Granville Island Brewery aan, waarin ik de kans krijg om een biertje zonder toevoegingen te nuttigen. Erna zal niet meeproeven, zeker niet als ze de namen Gastown Amber Ale of Brockton Black hoort.

Wat mij ook bijzonder zal aanspreken: in de binnenstad van Vancouver is het erfgoed van indianen prominent aanwezig. Overal zullen we totempalen tegenkomen, wat betekent dat we niet naar de andere kant van Lion’s Gate Bridge hoeven te gaan om het reservaat van de Squamish te bezoeken. Dat bespaart me in hun taal de weg te vragen naar Skwxwúèmesh.