(56) SAM69, over feestelijke dag in Bilbao

Dinsdag 10 februari 2015

Alhondiga, Guggenheim en Funicular Artxanda

Heel Bilbao heeft zich in een feesttooi gestoken. Blauwe hemel, stralende zon en een temperatuur die oploopt tot achttien graden Celsius. Ongelooflijk geluk treft ons. Terwijl in de omringende bergen de toppen met een flinke laag sneeuw bedekt zijn, kunnen wij het op mijn laatste dag als 68-jarige niet beter treffen. Morgen begin ik opgewekt, vroeg of niet vroeg, aan de laatste 365 dagen van mijn eigen revolutionaire jaren zestig. 

Feest in Bilbao betekent dat de roodwitte vlag van het Ayuntamiento vrolijk wappert aan de mast. De stad beschikt dit jaar al 715 jaren over stadsrechten. Hij hangt ook voor mij uit, omdat ik het voorrecht heb om samen met Erna en broer Hans van deze uitermate fraaie stad te genieten. Wij nemen er dan ook met een gerust hart een glaasje rode wijn, meer nog een flinke schotel met diverse delicieuze pintxos op.

Naast gastronomie vergeten we de culturele aspecten van deze Baskische stad zeker niet. We beginnen in het schitterend gerestaureerde gebouw ‘Alhondiga’, een oud wijnpakhuis van 43.000 vierkante meter oppervlak dat van ruim een eeuw geleden dateert en een veertigtal jaren leeg heeft staan versloffen. In 2010 is het getransformeerd in een magistraal cultureel centrum, waarmee architect Ricardo Bastida zijn onuitwisbaar imposante autogram op zijn eigen stad plaatst. Een zeer vriendelijke guard komt ons tegemoet met uitleg over hoe het enorme pand qua diversiteit aan functies in elkaar steekt. Hij verzuimt niet om ons te wijzen op een apart gedeelte van het ‘plafond’, waar we door een glazen dak lichtblauw gekleurde wateren zien golven en waar zich af en toe een menselijk lichaam in crawlende been- en armslagen voortbeweegt. Bizar verschijnsel: een zwembad op het dak, waar de bezoekers op de begane grond onderdoor kunnen. Alsof je onder een aquarium met dolfijnen en haaien door loopt.

Vervolgens is het Guggenheim Museum voor een bezoek aan de beurt. Schitterend weer en geen rijen voor de kassa, we lopen zo naar binnen. Niet voor niets, want het museum maakt veel indruk op ons. Geweldig geconstrueerd gebouw, van binnen en van buiten. Beetje jammer dat de derde etage wegens remodelling is gesloten, maar eerste en tweede verdieping bieden fraaie kunst in optima forma. Buiten om het gebouw aan de rivier is het eveneens genieten van de Tulpen van Jeff Koons, van Reuzenspin ‘Maman’ van Louise Bourgeois en van ‘Puppy’, die als een 12,5 meter hoge uit roestvrijstaal geconstrueerde West Highland Terrier, bedekt met geraniums, begonia’s en petunia’s de ingang van het museum bewaakt. Inwoners van Bilbao vinden de liefde voor hun mascotte meer waard dan het ‘hondenhok’ van ontwerper Gehry, dat voor museum doorgaat. Puppy - zwaargewicht van 15.000 kilogram, bedoeld als mascotte voor de Olympische Spelen van 2000 in Sydney - heeft trouwens een broertje in Berlijn gehad dat maar elf meter hoog was. Die is helaas door de Berlijns Beer opgepeuzeld.

Tot besluit van een stralende dag willen we nog meer hoogte krijgen. Dat lukt via de bijna achthonderd meter lange trektocht naar de berg Artxanda, ook al besmet met wat sneeuwresten die onder invloed van 'el Sol' hun langste tijd bijna achter de rug hebben. De Funicular Artxanda - die dit jaar precies een eeuw geleden zijn eerste trip maakte - brengt ons ruim tweehonderd meter hoger dan we ons al boven zeeniveau in Bilbao bevinden. Wat een grandioos uitzicht, wat een panorama, wat een mirador! Kan vandaag niet beter, kan vandaag niet mooier. Dan kan het niet anders of mijn eerste dag in een nieuw levensjaar moet ook slagen.