Naar de Algarve, wel of geen Portugal (deel 1)

Vakantiegevoelens en aandrang om op stap te gaan laten ons niet los. Dit jaar overziende kwamen wij in de eerste maand terug uit Andalusië (Spanje), vierden wij mijn verjaardag in Marrakech (Marokko), toerden we over de Giant Causeway in Noord-Ierland en maakten we een game drive in Tanzania met als rustpunt tropisch Zanzibar om onvergetelijk bij te komen. Heb je eenmaal die smaak te pakken, dan drijf je door. Zo wacht ons in het najaar niet voor de eerste keer een trip naar het zuidelijk deel van Portugal, de Algarve. Het kan ons niet genoeg zijn!

Wij nestelen ons in Carvoeiro, een pittoresk vissersdorpje met een kleine baai. Witgepleisterde vakantiebungalows zijn er in traditionele Moorse bouwtrant opgetrokken.De omgeving staat bekend om zijn prachtige zandstranden, die lopend over de kliffen te bereiken zijn, hoewel de kust steil is. Cabo Carvoeiro herbergt bizarre rotsformaties en grotten. Ik vraag mij af of Erna daar wil snorkelen …

Ons ware genoegen om naar Portugal te gaan, ligt besloten in het gevoel dat het nog een van de minst ontdekte hoeken van West-Europa is. Dat geldt uiteraard niet voor de toeristische trekpleister die de Algarve is, maar met een huurauto beschikken we over de mogelijkheid om iets meer dan alleen strand en rotsen te zien. Wij willen nog steeds en opnieuw de verbluffende variëteit aan landschap, architectuur en leefwijzen opzoeken. Kurkbomen en verblindend witte dorpjes in Moorse stijl, ezelkarren en de vriendelijke bevolking in traditionele kledij tegenkomen. Niet te vergeten, een bordje op houtskool gegrilde sardines met wat uitgeperst citroensap proeven, daarbij een glaasje port drinken. En nog één, of wordt het een gekoelde vinho verde?

Ik wil onze mogelijkheden van dingen te doen nog op een rijtje zetten. Dan is het zeer plezierig als een enthousiaste blogvolgster - voornaam Tineke - haar ervaringen van enkele jaren terug wil delen. Verblijvend in Olhos d’Agua adviseert zij een indertijd gebruikte lunch bij ‘Naughty New York’. We zullen zien of dat een ondeugend, gewaagd of gewoon stout adres is. Het vissersstrand van Olhos d’Agua met blauwe vissershuisjes en taveerne met terras hebben we al eens eerder bezocht, omdat Erna’s ouders daar ook eens tijdens een vakantie vertoefden. Vooral als de vissers met hun vangst binnenkomen heerst daar een bijzonder sfeertje. Tineke memoreert de straatjes van het stadje, die een sympathieke, vervallen glorie tonen en haar aan Cuba doen denken. Wij gaan zien of we die vergelijking eveneens kunnen trekken.

Ook Fuzeta is een oud dorp van vissers en wijnboeren. De resten van een ruïne zijn vermoedelijk van een 17-e eeuws fort. Naast strandtentjes meldt Tineke ook hier de vissershuisjes, waar vissers hun netten en kreeftenkorven zitten te repareren.

De Algarve is het diepe zuiden, maar Portugezen van elders in het land zeggen: “De Algarve is geen Portugal’ (Algarve não é Portugal). Zij verwijzen naar belangrijke verschillen die de provincie van de rest van Portugal scheiden, vooral de sterke Moorse invloed op cultuur en mediterrane klimaat. 

Wij gaan het weer beleven, van adembenemende architectuur tot zalige zonnestralen.

(wordt vervolgd)