Naar de Algarve, wel of geen Portugal (deel 2)

Tineke tipt Tavira, betoverend stadje met een treintje. Zij is zich niet bewust dat wij de Algarve ten oosten van Faro - lagunekust - al eens eerder hebben bezocht. Historische kerken en herenhuizen met filigreinbalkons omzomen Tavira’s weerszijden aan rivier de Gilão. Wij wandelden over de Romeinse brug, die deel uitmaakte van de Romeinse kustweg tussen Castro Marim en Faro. Met dat treintje tuften we door de duinen heen en weer terug.

Ons onderkomen ligt westelijk van Albufeira, maar of wij de nieuwbouwwijk van deze toeristische hoofdstad bezichtigen vraag ik mij af. Al doet deze wijk Tineke door de zuurstokkleurige huizen denken aan de film ‘Mon Oncle’ van Jacques Tati, waarvan wij eveneens fan zijn. Ons doelwit zal veeleer het oude vissersdorpje van Romeinse oorsprong Quarteira zijn, waar resten van thermen en villa’s zijn blootgelegd. Hier leggen vissersboten op een klein strandje aan en, zo meldt Tineke ons, op woensdagochtend is er markt. Het is even zoeken, want die markt is niet groot, maar speelt zich met veel locals op een knus pleintje af.

Van onze raadgeefster mogen wij niet nalaten om aan boulevard Avenida Enfante de Sagres 61A bij ‘Pastelaria Beira Mar’ een espresso te drinken en gebak te kopen. Een verleidelijk klinkende uitnodiging, al is het daar heel vaak heel druk, naar ik begrijp.

Bijzonder mooi moet Palácio de Estoi met zijn tuinen zijn. 

Tineke: “Het is inmiddels een hotel, maar via de receptie mag je de tuin betreden en op het terras kun je een drankje nuttigen”. 

Het ‘Paleis’ in het rustige Estoi is een voor de streek unieke, onbehoorlijk mooie rococo-pastiche. Het is ontsproten aan het brein van een plaatselijke edelman, die kort na het begin van de bouw (rond 1845) stierf. Later is het door een andere rijke dorpeling gekocht, die het in 1909 afbouwde.

De tuinen met sinaasappelbomen en palmen vertonen dezelfde vrolijke rococo-sfeer. Op het onderste terras ‘Casa da Cascata’ staat een paviljoen met blauw-witte tegels. Binnen bevindt zich een kopie van de ‘Drie gratiën’ van Canova. Ook al zijn wij met ons tweeën, we gaan het vast bewonderen. Op het grootste, ommuurde terras ‘Patamar da Casa do Presėpio’ staat een paviljoen met gebrandschilderde ramen. Ik vermoed dat ik met bewondering stil zal staan bij de fonteinen die met nimfen zijn versierd, en Erna bij de nissen die met idyllische taferelen op azulejos zijn bekleed.

Wat wij beslist niet mogen overslaan volgens Tineke, is Armação de Pêra, de oude Fenicische landingsplaats, die als badplaats zeer in trek is. De oude vissersplaats met een breed strand aan een ruime baai kent een speciaal voor vissersboten gereserveerd deel. 

“Ga kijken wanneer de vissersbootjes op het strand worden leeggehaald”, luidt het devies dat we zeker gaan naleven.

Nog meer tips om te doen markeren het meeleven van Tineke met onze komende trip. Of wij ze allemaal kunnen naleven, is de vraag. Wie echter het enthousiasme van onze reis-adviseuse wil delen, verwijs ik met plezier naar de door haar vermelde websites. Zéér de moeite waard!

http://www.algarvetips.com/beaches/albufeira/praia-da-falesia/ 

http://overportugal.nl/mooiste-strand-van-algarve-praia-barril/

http://amantdusoleil.blogspot.com/search/label/Algarve

(wordt vervolgd)