Fietsrace van mijn leven, eens, niet weer

Inmiddels beschik ik over een pakket met 450 foto’s van mijn persoonlijke strijd, racend en soms hollend of lopend over het zwaarste fietsparcours uit mijn leven. Kies daar de mooiste maar eens uit, overdenk ik, wanneer ik de opnames voor de tigste keer bekijk. Eenmaal besmet met het CtC-virus is het tamelijk lastig daarvan los te komen. Zijn het de foto’s niet, die gemaakte indrukken weer naar boven toveren, dan is het de mailbox wel, die je als deelnemer klaarwakker schudt.

Hey Peter, staat boven het bericht van Sally Hill, Race Director van Cape-to-Cape:

‘Wij zijn zeer gemotiveerd om je te laten weten dat inschrijving voor Cape-to-Cape 2020 vanaf heden mogelijk is. Hartelijk dank dat je hebt meegeholpen om van de 2019-editie een prachtig festijn te maken. Daarom mag je in 2020 deelnemen tegen een speciaal vriendentarief (mates rates) …

… Lock it in and start planning your Cape to Cape holiday now to get the good times rolling again in 2020 … Cheers’

Ik slaak een zucht in het besef dat het een onmogelijk bericht betreft. Nog een keer meedoen? Eens, maar nooit weer! Ik heb het op mijn blog http://www.peter70samuel.blogspot.com uitgebreid uitgelegd en toegelicht. Hoe imposant het evenement ook was, één keer jezelf op je oude dag buitensporig uitsloven is meer dan genoeg. Mijn oren staan er dan ook niet naar om een ‘Triple Crown Legend’ te worden, hoezeer de organisatie ook z’n best doet om me daartoe te verleiden. In mijn mailbox arriveert namelijk de aanlokkelijke uitleg over hoe ik zo’n legende kan worden:

‘Wat is beter dan meedoen aan een Aussie Epic Series MTB etappe race? Antwoord: Aan alle DRIE deelnemen! Wanneer je Port-to-Port, Reef-to-Reef en Cape-to-Cape hebt voltooid, heb je de Triple Crown volbracht. Op die manier word je tot Triple Crown Legend gekroond. Zo’n te gekke prestatie in de beste MTB-vakantie ooit leidt ertoe dat je een glanzend nieuwe Triple Crown-gesp voor je broekriem ontvangt.’

Ik moet glimlachen als ik het vervolg van dit bericht tot me laat doordringen:

‘Draag deze gesp met trots, in de herinnering aan al die paden vol plezier, goeie vrienden en koude biertjes, waar je van genoot toen je bezig was de status van Triple Crown Legend te veroveren. Wijdverbreid is de faam die je bovendien geniet, omdat jouw naam aan de lijst van Legends op onze Australian-Epic-Series-websites wordt toegevoegd.’

No way, sluipt mijn bovenkamer binnen, inschattend hoe Erna op deze nieuwe uitdaging zal reageren. In mijn hart zou ik misschien nog wel willen, mijn realiteitsbesef is groot genoeg om het onmogelijke daarvan in te zien. Ik vermoed dat zelfs vriend Frank in zijn eerzucht zich niet aan de Triple zal wagen. Je moet er wat voor reizen - naar Queensland en New South Wales, geloof ik -, en dan laat ik kosten en mogelijke bosbranden nog buiten beschouwing.

Dan is een gezelliger avontuur in de omgeving van Margaret River veel aantrekkelijker. Het zal er voor Erna en mij niet meer van komen - te lange, verre reis -, maar de combinatie van een fietstocht met het proeven wijn mag een vreemd idee lijken, het is niettemin een perfecte manier om het beste van de Margaret River-regio te proeven.

Het bizarre plan om een ‘wijn-trial’ te ontwikkelen werd Paul Iles door toeristen ingegeven. Ik lees hierover in het chique Regio Magazine, waarin de eigenaar van fietsverhuur The Hairy Marron vertelt over fietstochten die hij organiseert, ontstaan door toeristen op een huurfiets de wijngaarden te laten ontdekken. 

“Elders in de wereld en op andere plekken in Australië doet men dat ook. Ik denk dat een bike-winery-tour een van de attracties is die bezoekers van Margaret River verwachten”, zegt Paul. “Alles ligt dichtbij het stadje, het rondfietsen is één groot avontuur. Cape Mentelle, Xanadu en Voyager, de fietsers beslissen zelf over hun route en tijdsbesteding. Hebben ze zin, kunnen zij zelfs naar Leeuwin pedaleren”.

Lichaamsbeweging op de fiets, frisse lucht, genieten van natuur en van een goed glas wijn. In Margaret River zijn fietstours dé activiteit voor de toekomst. 

Niet voor mijn of onze toekomst, schat ik nogmaals in. Té ver weg, té prijzig. Gelukkig wonen wij aan de kust, waar het Noord-Hollands duingebied een vergelijkbare optie is, ten minste als de zon schijnt. Uiteraard levert ons duingebied geen ‘sense of adventure’, zoals het parcours rond Margaret River doet. Een paar uurtjes op de mountainbike door bossen met karri-bomen zo hoog als flatgebouwen, langs uitgestrekt boerenland en over onontdekte, doodstille stranden aan de oceaankust is heel bijzonder. Rolling vineyards en world class wines, feesten op de fiets.

Ik weet het ondertussen zeker. Cape-to-Cape 2019 was mijn ultieme mountain bike-holiday. De trip naar Margaret River was daarvoor de beste keuze. Al zal het er nooit meer van komen …