Gedachtenis citytrip Berlijn Kerst 2019 (4)

Waar met name bezoekers hem vanwege zijn plek in de buurt van de Alexanderplatz als bijnaam ‘Alextoren’ geven, noemen Berlijners hun televisietoren ‘Telespargel’ in plaats van Fernsehturm. In 1969 met 368 meter als hoogste bouwwerk van de stad neergezet, een van de hoogste gebouwen in Europa, is vanuit bijna elk punt in Berlijn zijn slanke silhouet waar te nemen. Op heldere dag is de stad van boven vrijwel in z’n geheel te zien, soms is het zelfs mogelijk zo’n veertig kilometer ver te kijken. Helaas overkomt dit ons niet, maar wij hebben het geluk dat we - anders dan anders - minder dan tien minuten in de rij hoeven te staan. Met zes meter per seconde begeven we ons in een groepje onder leiding van de liftboy naar het uitkijkplatform in de met plaatstaal bedekte bol op 203 meter boven de grond. Daar heerst een drukte van belang voor de plateaus, die het panorama in tekeningen met tekst verklaren. Het uitzicht door de glazen ramen is fabuleus. 

Waar stonden wij ook al eerder in de hoogte? Ik herinner mij de Sky Tower van 328 meter in Auckland, Nieuw Zeeland, spannender vanwege de glazen vloer en de zogenaamde SkyJumps. De Skylon Tower in Canada, 160 meter boven de Niagara Falls, was qua hoogte minder spectaculair, maar bood prachtige vergezichten over imposante watervallen. 

Wij verlaten een van de beide liften in de Telespargel, die in mijn ogen ‘big business’ vormen. Een Duits echtpaar naast ons gaat naar de attractie die iets prijziger toegang vergt. Het is nog geen etenstijd, maar het tweetal heeft in het ronddraaiende ‘Sphere Restaurant’ een tafeltje gereserveerd, verheugd dat het gezien de grote belangstelling nog een plekje wist te bemachtigen. Om in een aangenaam uurtje 360 graden rond te draaien en de stad zittend te bekijken, moet het duo vier meter meer naar boven afleggen, naar 207 meter. Ik neem aan dat het van zijn 25-euro-avontuur niet misselijk is geworden. Ik vermoed eerder het adembenemende tegendeel. Hij glimt en glimlacht in ieder geval op voorhand, zij vertoont een wat mindere glans.

Ik herinner mij een inwoner van Beverwijk, die zijn woonplaats slechts bij uitzondering en met grote moeite verliet. “Bij terugkomst voelde ik mij pas weer op m’n gemak. Dan zag ik onze Wijkertoren bij de Grote Kerk. Die voelde vertrouwd, pas dan was ik thuis”.

Een dergelijk nostalgisch gevoel kan ik mij van een Berlijner ook voorstellen. Niet dat hij zijn stad amper verlaat, wel dat hij tevreden is bij het zien van zijn trouwe herkennings- en orientatiepunt: de Fernsehturm. ‘Als de toren aan de horizon opdoemt, verschijnt een lach op mijn gezicht. Dan ben ik pas echt weer in Berlijn’. Zoiets moet dat zijn, ik kan mij er wat bij indenken. Ten slotte staat er in mijn woonplaats aan de uiterste zuidkant ook een heel mooi kerkje met torentje. Alleen is dat zo klein dat je het uit de verte, ondanks het vlakke land eromheen, amper kunt ontdekken. Nou ja, ik ben er ook niet geboren …