Hard gras blijft mij achtervolgen

Op reis door Portugal doe ik altijd mijn best om wat van de Portugese taal tot mijn eigendom te maken, een onsje meer dan 'Obrigado' en 'Boa tarde'. Mij zul je nooit horen zeggen dat het Portugees een dialect is van het Spaans. Integendeel. Ao contrario.

Portugezen zijn zeer trots op hun taal en op hun literatuur. Ik denk dat dat terecht is. Hun taal is heel mooi, heel bijzonder, heel vocaal. Het nationale epos - Os Lusiadas - van de 16e-eeuwse dichter Camoes wordt met veel respect gelezen. Ik hap meteen toe als ik in een boekwinkel een uitgave van Gerrit Komrij aantref.

Van gedichten ben ik geen echte liefhebber, mijn Portugees is evenmin toereikend. Gelukkig heeft de uitgever van 'Contrabando, uma antologia poëtica'  begrepen dat hij er goed aan doet om de bundel van een Nederlandse vertaling te voorzien. 

Zo tref ik de ruimte om 'O poeta'  ('De dichter') vrij te vertalen naar de volgende tekst, mede ingegeven door het antwoord van voetbaltijdschrift Hard gras, dat opnieuw (voor de vierde keer) een tekst van mijn hand in zijn eerstvolgende uitgave wil plaatsen. Dat verhaal gaat over ene Danny Blanchflower, een vermaarde Engelse voetballer uit mijn jeugd. Ik vind zijn naam nog altijd als magische poezie klinken en hoop dat mijn artikel ook als zodanig gelezen gaat worden.

Mijn aangepaste gedicht '​O poeta': 

Toen het voetbaltijdschrift Hard gras

hem een mailtje toe deed komen,

waarin stond: 'Meneer, uw verhaal

was lang niet slecht, we zullen

het binnenkort in onze uitgave plaatsen,'

zwol zijn borst tot slagschiphoogte.

Heel zijn leven werd nu anders.

Hij ging doen alsof hij grote

meneren hoogstpersoonlijk kende,

van borst tot spaan tot nieuwe kerk.

Hij zei stad wanneer jij blad zei.

Hij zei held wanneer jij geld zei.

Hij zei ach wanneer jij lach zei.

En daarvan wilde hij leven!