In historisch en monumentaal Sevilla (5)

Niet alleen omdat het café op de hoek zo’n gezellig uitzicht biedt, ook vanwege het bijzondere karakter van het houten kunstwerk, keren wij terug naar Metropol Parasol. Jarenlang is hier een rechthoekig plein, ingenomen door een troosteloze parking. Dan bedenkt de Duitse architect Jürgen Mayer-Hermann een opmerkelijk bouwwerk dat hier sinds maart 2011 onvermijdelijk in het oog valt. Volgens de promotoren heeft het de ambitie om nieuw symbool van de Andalusische hoofdstad te worden. Toch is het onderwerp van vele controversen, niet in het minst om zijn torenhoge kostprijs midden in de financiële crisis. Het budget van vijftig miljoen euro wordt met ruim zeventig procent overschreden, een bekend verschijnsel.

Als je nauwkeurig kijkt, ontdek je dat de ‘organische’, golvende constructie volledig uit hout is opgetrokken. De ‘eye-catcher’ meet honderdvijftig bij zeventig meter en is liefst 26 meter hoog. Daarmee is het de grootste houten constructie ter wereld. Volgens de architect bestaat het uit vijf immens grote parasols, Sevillanen noemen het schertsend ‘paddenstoelen’. Daarom hebben zij hun plein tot ‘Las Setas de la Encarnación’ (seta betekent paddenstoel) herdoopt. Door de avondlijke kleurenverlichting lijkt het nog grootser, hoewel wij de gedachte aan kitsch niet van ons kunnen afzetten. Wel genieten we van ons drankje uit de bar en vooral van de panoramische promenade. Het museum Antiquarium met ter plaatse gevonden archeologische overblijfselen uit de Romeinse en Arabische periode bekijken we slechts door de etalageramen bij de kassa.

Zelfs op zondag zijn wij vroege vogels. Het bewijs ligt in de eetzaal, die rond half acht volledig tot onze beschikking staat. Misschien komt het door de weersverwachting dat nog geen hotelgast zich laat zien, wij willen er - regen of geen regen - opnieuw op uit trekken. Twee obers op leeftijd, elke ochtend trouw aanwezig, staan met hun handen op de rug te kletsen met de gastvrouw, die dagelijks naar ons kamernummer vraagt. Alle tafels zijn onberispelijk gedekt, vooralsnog valt voor de heren niets af te ruimen. Wij tasten het onberispelijke ontbijtbuffet aan zonder elkaar over onze op ontbijtbordjes gestapelde overdaad te berispen. Bruin brood, bolletjes, kaas, ham, jam, roerei, bacon, bakje cerials, fruit, yoghurt, thee. Verzadigd nemen we tot besluit koffie met een chocolatine of chocoladecakeje. Daar moet dus weer een flinke wandeling tegenover worden geplaatst.

De overkant van de rivier lonkt, met niet zozeer Isla de la Cartuja als wel Monasterio de la Cartuja Centro Andaluz de Arte Contemporáneo als doel. Op Puente de la Barqueta ontdekken we eerst de contouren van Isla Mágica, pretpark rond een kunstmeer met grote ontdekkingsreizen als thema. Naar onze indruk ongetwijfeld voor jeugdige bezoekertjes bestemd, maar op dit moment (gelukkig) gesloten. We maken een rondje langs de Jardines del Guadalquivir in het Isla de la Cartuja, dat niet meteen van een bijzondere charme getuigt. Over Camino de los Descubrimientos lopen we door een onpersoonlijke wijk, die getekend is door de overblijfselen van de wereldtentoonstelling uit 1992.

Zo snel mogelijk gaan we op ons doel af: het klooster dat is omgevormd tot Museum voor Hedendaagse kunst.

(wordt vervolgd)