Naar de hoogste toppen van La Palma (1)

La Palma is een relatief klein eiland met veel verborgen schatten. Vorstelijk juweel is de ‘Caldera de Taburiente’, een door erosie en verzakkingen uitgeholde vulkaanketel. Her en der staan op de bergrug basaltrotsen van stollingsgesteente recht overeind. Het bezoekerscentrum in El Paso kan van ons met zekerheid een bezoek verwachten, niet voor een kampeervergunning, maar om een parkeerplaats bij ‘Lomo de las Chozas’ te reserveren. Bij dit uitkijkpunt zijn de plekken om de auto neer te zetten uiterst beperkt.

De afmetingen van de ‘krater van Taburiente’ zijn overweldigend. Een diameter van zo’n tien kilometer, hoogteverschillen tot tweeduizend meter, pieken die tot 2.400 meter de lucht in priemen. Dit hart van La Palma trekt legio fanatieke fans: geologen, biologen, ornithologen, speleologen, bergbeklimmers en … doodgewone wandelaars. Deels is dit oerlandschap namelijk door wandelpaden ontsloten. Daardoor ontstaat een wandelparadijs met steile rotswanden, monolieten, watervallen, beekjes en oude pijnbomen. Het uitzicht over de grillige rotspartijen is weids. Bijna alle lokale plantensoorten van La Palma zijn aanwezig, van machtige moerbeibomen en knoestige vijgenstruiken tot sinaasappelbomen. De hellingen worden vooral door de Canarische den bevolkt.

Gevaarlijke dieren komen in de krater niet voor. De grootste zijn konijnen, het meeste wat je er tegenkomt zijn kleine hagedissen en spinnen. In de beekjes verblijft een kleine kikkersoort. Duizendpoten worden er vijftien centimeter lang, kleine zwarte spinnen kunnen pijnlijk bijten. Als zij echter voetstappen horen, verdwijnen zij fluks onder de stenen om zich als helden te verstoppen. Verder herinner ik mij de vogels. Aan het continue gekras van kraaien lijkt geen einde te komen. Constante metgezel tijdens een wandeling is ook de graja, een endemische ondersoort van de alpenkraai, met rode poten en rode snavel.

Vanuit Los Llanos zijn we via El Paso vrij snel bij ‘La Cumbrecita’ om een adembenemende blik in de vulkaanketel te werpen. Het uitzicht van mirador ‘de los Roques’ op een hoogte van 1.300 meter is al fantastisch, bij de volgende mirador ‘de las Chozas’ hopen we de auto te kunnen parkeren. De magie van deze bijzondere plekken zit vooral in het moment van bezoek. Vóór negen uur ’s ochtends, als de eerste zonnestralen zich laten zien, of na vijven in de middag, wanneer het avondlicht de ruige rotshellingen een zachtrode gloed geven, zijn dé momenten.

Via de ‘Cumbrecita’ is het mogelijk naar de niet ver van El Paso gelegen top van de ‘Pico Bejenado’ te gaan. Het pad hierheen vergt sterke benen. Of de onze sterk genoeg zijn, waag ik te betwijfelen, want het slotstuk te voet naar de top is een fysieke uitdaging van minstens twee uur. Op de top bevindt zich onder het kruis een boek, beschermd tegen regen, wind en zon, waarin de ‘klimmers’ hun reacties mogen vermelden. Op velen heeft dit aparte invloed. ‘Stoppen met roken’ is er een, ‘het liefje ten huwelijk vragen’ een ander. Uitermate pikant, in mijn leesgeheugen: ‘Op deze plek wil ik na het uitblazen van de laatste adem mijn as uitgestrooid hebben’.

Of ik dit voornemen dupliceer? … Laat ons eerst de top maar bereiken!