Iguaçu, mooiste geval van watervallen

Nog niet zo heel lang geleden waren we bij de Niagara watervallen. Indrukwekkend natuurspektakel. Twee nachtjes in de buurt boden ons gelegenheid om de watermassa van alle kanten bij dag- en avondlicht te bekijken. Amerikaanse én Canadese visie op het schouwspel. Tegen het einde van dit jaar bezoeken we het weinig boeiende, noch moderne Foz do Iguaçu in Brazilië voor drie nachtjes, waar naar men zegt de mooiste watervallen ter wereld denderen en donderen. We nemen alle gelegenheid te baat, ook per boot en helikopter, om te beoordelen in welk land we de mooiste indrukken van dit fantastische natuurfenomeen kunnen opduiken. Is het aan Argentijnse of Braziliaanse zijde, we gaan het zien!

De watervallen van Iguaçu behoren tot de beroemdste en imposantste ter wereld. Iguaçu betekent in de taal van de Guarani-indianen ‘groot water’. Zo’n tweehonderd grote en kleine watervallen komen hier samen en tonen over een afstand van 2,5 kilometer hun spetterspektakel, dat al drie decennia op de lijst van werelderfgoed van Unesco staat. Van kleine straaltjes die hun weg door dichte begroeiing zoeken tot een brede en hoge stortvloed van water tot een meter of tachtig hoog. Iedere seconde storten duizenden liters water zich in oorverdovend geraas naar omlaag.

Het grootste deel van de watervallen ligt aan Argentijnse kant. De meningen over wat de boeiendste, spectaculairste kant is, zijn verdeeld. Op de Braziliaanse oever mogen we een mooi totaalbeeld verwachten, een schitterend panoramisch uitzicht. Temidden van de watervallen garanderen enkele loopbruggen een douche. Aan de Argentijnse oever kunnen we verder doordringen in de omliggende natuur. Van hier genieten we vast van een weergaloos uitzicht op de spectaculaire negentig meter hoge Garganta del Diablo, de ‘keel van de Duivel’.

Volgens de Caingangues-indianen stuurde de koning der goden - Tupá -, zijn zoon - de slanggod M’Boi - om over de stam te waken. M’Boi leefde aan de rivier de Paraná. Het hoofd van de stam - Igobi - had een zeer mooie dochter, die was beloofd aan de god M’Boi, die stapelverliefd op haar was.

Maar een krijger van de stam - Tarobá - was de minnaar van Naipi. Op de dag dat het huwelijk tussen M’Boi en Naipi zou worden voltrokken, vluchtten de geliefden Naipi en Tarobá met een kano de rivier op.

Het geluid van de riemen trok de aandacht van de god M’Boi, die razend kwaad werd en met zijn staart een slag gaf die een enorme kloof veroorzaakte, die de verliefden verzwolg.

Naipi veranderde in een grote rots aan de voet van de waterval en moet voortdurend de kracht van de rivier verduren. Tarobá veranderde in een palmboom boven aan de waterval, die voor eeuwig naar zijn grote liefde moet kijken zonder er ooit dichterbij te kunnen komen. Onder deze palmboom bevindt zich een grot, waarin de god M’Boi verscholen zit en om het ongeluk van de geliefden lacht. Maar zijn lach wordt door het gedonder van de waterval gesmoord.

Wij gaan onderzoeken of we de palm kunnen traceren en waar we de rots kunnen vermoeden.